انجمن بانیان بهبودی

در مورد من اینطور بوده که هر وقت گفتم "ما عاجزیم" ته ذهنم باز یه چیزی میگفت که نه بابا اونقدر ها هم نیست.......اما به کار بردن " ما اقرار میکنیم که عاجزیم" یعنی همه راه ها رو رفتم و الان زانو زدم و اعتراف میکنم که عاجزم و دست از انکار برداشته ام.

اقرا کردن صداقت ما رو با خودمون مورد آزمایش قرار میده,وباعث میشه ک انکار رو کنار بزنیم .

 فرق اش  كلمه ي " اقرار " است كه با كفتنن اش مقداري  تسليم و فروتني احساس ميشود ..
 

چون همگی ما با اقرار کردن با هم است کی میتونیم از انکار دربیایم و بعدابا هم توانا بشیم . عجز تا اقرار نشود باعث توانایی نمیشود.

وقتي بگويم ما عاجزيم يعني هنوز دست اويزي براي برگشت دارم يعني هنوز نپذيرفتم که زندگيم اشفته شده.اما وقتي به زبون ميارم يعني اقرار ميکنم راه رو براي رهاي باز ميکنم يعني سند ميزنم که من در مقابل افکار واحساساتم عاجزم وبه تنهاي نميتوانم اقرار کردن و پذيرفتن دروني به من کمک ميکنه تا ماهيت بيماريم را رسوا کنم.و از ان بخش از بيماريم که منو از بيماريم جدا ميکنه رها بشم صداقت داشتن باعث ميشه که ديوار انکار خراب بشه
 

این مطلب رو اشتباه اینجا نوشتم به موضوع مرتبط نیست . ببخشید




.

باز هم ترجمه.
اما کلا منظور سوال اینکه اقرار کردن باعث قبول کمبود قدرت هست