2014-01-01، 08:15
دو ابزار مهم برنامه‌ی خودیاری، اوّل پذیرش خود به عنوان بیمار، دوم ایمان به خداوند است، که باعث رهایی ما از دست وابستگی‌ها شده است. من پذیرفته‌ام که در مقابل وابستگی به افکار و رفتارهای ناسالم و هم‌وابستگی به اشخاص عاجز هستم، زندگیم آشفته شده است. می‌دانم همین عجز باعث رهایی دوستانم در انجمن شد و در مورد من هم کار و جواب می‌دهد. می‌دانم اراده‌و قدرت انسان به تنهایی توانایی رهانیدن او از وابستگی‌ها را ندارد. می‌دانم فقط نیرویی مافوق تمام قدرت‌ها می‌تواند من را از وابستگی برهاند، ولی چطور؟ بدون شک هیچ‌کس به تنهایی قادر نیست این مسیر سخت و طولانی و ناشناخته را طی کند. به تجربه آموخته‌ام که ابزارهای گذشته ناتوان‌تر از آن هستند که مرا یاری دهند. آیا بهتر نیست خود را تسلیم اراده‌ی خداوند کنم؟ بهتر است دست یاری به سوی دوستان با تجربه دراز کنم. به‌سوی کسانی که موفقیت در برنامه را تجربه کرده‌اند. این معجزه در زندگی یکایک آن‌ها اتفاق افتاده است. آن‌ها به من می‌گویند صبر داشته باش، صبر به ما فرصتی می‌دهد، که بدانیم یک روزه بیمار نشده‌ایم و یک روزه هم نمی‌توانیم همه خرابی‌ها را درست کنیم.
ایمان به خداوند از باور شروع می‌شود!
ایمان به خداوند از باور شروع می‌شود!