انجمن بانیان بهبودی

بله دراین لحظه پذیرفته ام که اعتیاد یک بیماری ست.

شاید خیلی طول کشید میتونم به جرات بگم سال ها با این مساله مشکل داشتم.

همش به خودم میگفتم بیماری اتفاقی هست که از دست انسان خارج هست ولی اعتیاد

این جوری نیست،فرد معتاد خودش خواسته که معتاد باشه اما مثلا یه نفر که سرطان داره که خودش این ونخواسته

گاهی سر این مساله تو گروه یا با راهنمام بحث میکردم ونتیجه نداشت.تا این که با کار کردن قدم ها وشناختم نسبت به این

بیماری قبول کردم والان کاملا پذیرفتم که اعتیاد بیماری هست.

در گذشته پذیرش این که اعتیاد يک بيماری هست را نداشتم وفکر میکردم که یک مصرف کننده یک ادم از خود راضی هست که فقط فکر خودش هست وبه خانواده هیچ توجه ای ندارد وتازه فهمیدم که اعتیاد یک بیماری هست که من باعث ان نیستم ومن نمیتوانم درمانش کنم با کنترل کردنم حال او رابدتر میکردم وحالا سعی میکنم در کنار او باشم وبراش دعا کنم وبعد چند سال حالا فهمیدم ومی پذیرم که اعتیاد یک بیماری هست ورهاش میکنم وبه خدا می سپارم

قبل از امدن به جلسات هم با تمام زجری که از دست برادر مصرف کننده ام کشیده بودم اما هیچوقت ، هیچوقت به معتاد به عنوان مجرم نگاه نکردم، همیشه دوسشون داشتم و دعاشون میکردم اما با امدن به جلسات اگاهی م بیشتر شد و واقعا به این درک رسیدم که اعتیاد هم مثل بیماری های دیگه هست.فهمیدم که انتخاب مواد از سوی این افراد بخاطر خیلی از مسایل و مشکلاتی ست که شاید ریشه در دوران کودکی داشته و یا دلایل دیگه ، دعا میکنم که هیچ معتادی از درد مواد نمیره و بتونه روزهای بهبودی رو تجربه کنه . به امید پاکی برای همه بچه های بیمار خدا ...