2014-02-01، 08:18
26 آبان
امروز حداقل خواسته‌ام، را به خداوند می‌گویم و با دعای آرامش و قدم سوم روزم را شروع مي‌كنم. مي‌دانم كه با برآورده شدن اين خواسته‌ی كوچك اعتمادبه نفس در من قوي‌تر مي‌شود. من در گذشته چنان لیست درخواستی را به خداوند می‌دادم که فکر می‌کرد خداوند باید این لیست را برایم انجام دهد. چرا؟ چون فکر می‌کردم وظیفه‌اش این است که هرچه من خواستم باید برآورد کند. با شناخت اصول خودیاری امروزم را از كسي و حتي خودم توقع نخواهم داشت. امروز شعار معروف «زندگي كن، بگذار ديگران هم زندگي كنند» در تمام دقايق زندگيم را رعايت خواهم كرد. امروز بدون اضطراب و تلاطم به نقاط مثبت زندگی نگاه كرده و وجود آنها را در زندگيم تقويت مي‌كنم. امروز متوجه هستم که تفاوت بين پذيرش با تسليم و قبول كردن از روي اجبار در اين است كه پذيرش مفهومي غير از قبول واقعيت حضور خداوند در جریان است، ولي قبول كردن از روي اجبار تصميم بدون اراده و از روي ترس مي‌باشد. پذيرش خود يعني اينكه بدانم آنچه كه هستم در مقام خداوند خواستني است و من هم خواسته‌ی او را با عشق و تمايل مي‌پذيرم!
كم، به اندازه كافي بس است!