2014-02-01، 08:34
12 آبان
اعتماد به اراده و هوش و توانايي‌هاي فردي در دوران گذشته‌ام من را قادر به كنترل افراد خانواده و اداره‌ی زندگي آشفته‌ام نکرد. خودمحوري من تا جايي گسترش پيدا كرد بود كه كلاً سيستم خلقت را هم به تمسخر و استهزاء مي‌كشيدم. بیماری خودمحوري من تنها كافي بود تا جلوي چشمانم را بگيرد تا واقعیت و جواب‌ها را نبينم. هرگز صادقانه عاجز بودن و ضعفم را قبول نكردم و همیشه خطاها و شکستم و ضعف خود را گردن ديگران و بخت و اقبالم مي‌انداختم. براي بودن و بقاي خودم در دام اسارت وابستگي به مصرف مواد مخدر و الکل و نیکوتین نياز به توجيه كردن داشتم. گاهی از خودم می‌پرسیدم نکند مرا چشم زده‌اند، یا مرا فروخته‌اند، به من خيانت كرده‌اند، مرا حمايت نكردند، تقصير اين يا آن یکی بود! امروز مي‌دانم كه من با اظهار عجز در مقابل عادت و وابستگي و هم‌وابستگی‌ها ادامه و كنترل زندگي‌ام را به قدرتي مافوق تصور مي‌سپارم. به قدرتی خارق‌العاده مبدل می‌شوم. آيا هنوز هم معتقدم كه اراده و هوش سرشارم مي‌تواند مشكلات مرا از پيش رويم بردارد؟ یا هنوز با سپردن زندگیم به دستان خداوند مهربان، معتقدم که اراده و قدرت خداوند به من کمک کرد.
تسليم به اراده خداوند= كسب قدرت