2014-02-01، 08:39
6 آبان
امروز وقتي حالم بد شده است، نشان می‌دهم که خودم را دوست ندارم. دوستان به من گفته‌اند و خودم هم مي‌دانم كه هيچ پرستاري بهتر از خودم نمي‌تواند مرا تيمار كند و از هیجانات و درگیری‌ها نجات دهد. در چنین مواقع می‌دانم که یا درحال قضاوت هستم، یا غیبت می‌کنم و یا در نقش خداوند هستم. با انجام ابزارهای برنامه امروز به زندگيم به صورت يك موهبت الهي نگاه مي‌كنم. مهم نيست در زندگي گذشته‌ام چقدر زجر كشيده‌ام، بلكه به كار بردن تجربيات آنها مهم است. امروز مي‌توانم با شهامت برگرفته از خداوند، زندگيم و دردهايم را پذيرا باشم و با خودم با ملاطفت رفتار كنم. امروز ديگران را دوست خواهم داشت بدون اينكه از آنها مراقبت و یا غیبت و قضاوت كنم. در مسير بهبودي دست در دست همدردانم به تازه واردين خوش‌آمد مي‌گويم. او را در آغوش گرفته و مي‌بوسم و سعي مي‌كنم در محيط جلسات به او احساس امنيت و آرامش بدهم و به او بگويم دوست همدردم جاي خوبي آمده‌اي. تو هم مثل من به اينجا تعلق داري و نجات پیدا خواهی کرد!
از كجا آمده‌اي مهم نيست، به كجا مي‌روي مهم است!