انجمن بانیان بهبودی

گاهی تصور می کنیم که با قطع مصرف شریان اصلی فعالیت بیماری را قطع کردیم در صورتی که جنین نیست و فقط زمانی می توانیم این کار را انجام دهیم که اصولی را که ضامن پاکی و تداوم بهبودی ماست کار را انجام دهیم به انها عمل کنیم و هر زمانی که اصول و برنامه بهبودی تختی کنیم باید اذهان داشت که به طور یقین بیماریمان فعال شده است ما را در دست گرفته است .
بطور معمول نداشتن تعامل موجب بروز بیمار ی اعتیاد خواهد شد . امروز بیماری اعتیاد با استفاده از نقایص شکل و فرم می یابد .
مثل توجیه و بهانه . بهانه دادن به هوای نفس . غرور وخود خواهی . توقع از خود و دیگران خود کم بینی تصورات باطل تراز دیگران را گرفتن وسوسه رویا بافی قضاوت و افراط .

به این صورت که من از نظر ظاهری تغییر کرده ام و فکر می کنم که دیگر مشکل من حل شده و از این به بعد خیلی مسیر راحتتر از قبل است و من یک پس انداز بهبودی دارم وگاهی وقت ها زمان می برد که به راهنمایم بتوانم حرفم را بزنم و یا اینکه NA دیگر کافی است و برو بچسب به مسایل مالی ،یا می گویم هر وقت شد برو جلسه و خدمت کن

بیماری اعتیاد مانند یک درخت است که صد شاخه دارد ,یکی از این شاخه ها مواد مخدر است و بقیه ی شاخه ها نواقص شخصیتی و رفتارهای بیمارگونه است و عجز پرنده ای است که روی این شاخه ها می نشیند و روز دیگر روی شاخه ی دیگر ، از حالا من باید تسلیم اصول بشوم و عملکرد داشته باشم

با سلام خدمت دوستان همدرد عزیزم
نظر و تجربه شخصی من نسبت به این سوال اینگونه است!!
بروز بیماری به هر شکل و فرمی یعنی قابل مشاهده است و تاثیر گذار بر روی اطرافیان به شکل فاحش!منظورم اینست که من در کله خود به قضاوت میپردازم(فعال شدن بیماری) هنگامی که با دیگران این قضاوت به شکل گفتاری بروز میکند ومدتی وقت خود را صرف قضاوت و کنترل و خراب کردن دیگران صرف میکنم ابتدا روابط خودم را تیره میکنم .انکار شکل خاصی بخودش میگیره و خودم تو جایگاه کاملی میبینم(زرشک!) وبهبودی خود را بحرف مفت از دست میدهم........................

به شکل کنترل دیگران "مقایسه"قضاوت"رنجش" ترس"ناصادقی " یاس "نا امیدی"توجیح کردن وبعضی از کارهایی که در آنها لذت بوده را انجام داده ام وبه این اشکال بیماریم خودرانشان داده وبروزکرده است...  

 

همیشه تصور میکردم که با قطع مواد مخدر و مصرف نکردن آن جریان اصلی فعالیت اعتیادم را قطع کرده ام، برای مدتی هم با ترکهای مختلف برای مدتی مواد مخدر مصرف نمیکردم، اما میل به مصرف و وسوسه دمار از روزگارم در میآورد. نمیدانستم چرا اینقدر در مقابل وسوسه ضعیف و بی اراده بودم. در صورتی که چنین راحت هم نبود و من بیماری ریشه دار اعتیاد را نمیدانستم و همش به اراده و غیرت و توانایی شخصی خودم متکی بودم و به ده روز نرسیده دوباره شروع میکردم و شدیداً از این بی غیرتی و نداشتن اراده از خودم ناراحت بودم و به دلیل احساس گناه دوبار به تنهایی خودکشی کردم و دوبار هم به اتفاق خانواده بدون اطلاعشان در غذایمان مرگ موش ریختم و به اتفاق خوردیم. اما خواست خداوند چنین نبود و اون میدانست که من از روی بیچارگی و نااگاهی دست به اینکار زده بودم. من اکنون نزدیک به هفده سال است که زیاد به مواد مخدر و وسوسه شدن فکر نمیکنم. اما بیماری من گاهی با ترسیدن از آینده و مقایسه کردنم و با بی تفاوتی به اصول معنوی و روحانی برنامه و شوخی گرفتن اصول آن در من شکل میگیرد.