2014-02-04، 10:49
16 شهريور گاهي مي‌خواهم كه اعضای خانواده‌ام مرا درك كنند. به من سرويس دهند و يا كمبودهاي من را جبران كنند. دلايل آن را هم مي‌گذارم كه من مدتي است، كه دست از وابستگي به مواد مخدر و يا الكل و نيكوتين و يا دارو برداشته‌ام. بعضي وقت‌ها هم به آن‌ها گوشزد مي‌كنم كه اگر من را حمايت نكنند دوباره به دامن وابستگي به مواد مخدر و افکار و رفتارهای ناسالم رجوع مي‌كنم و گاهي از آن‌ها اين‌گونه جواب شنيده‌ام كه: «خوب اگر هم شروع كردي مهم نيست.» امروز مي‌دانم كه خودم به تنهايي بايد تاوان وابستگي‌هايم را پرداخت كنم. اصول برنامه روي جاذبه فردی تأكيد دارد، نه با تبليغات. با اين كه تنها هستم، ولي وقتي دست كمك به سوي كسي دراز مي‌كنم دست‌هاي زيادي مرا در گروه كمك مي‌كنند. امروز مي‌دانم اگر در مسير بهبودي باشم، نيروي برترم مرا حمايت و ياري خواهد كرد. آيا هنوز هم معتقد هستم كه خودم بهتر مي‌فهمم؟ هنوز هم از ديگران توقع دارم كه همه و يا مقداري از مشكلاتم را حل كنند و یا بار مسؤلیت من را به عهده بگیرند؟ خانواده‌ي فرد وابسته به اندازه كافي تاوان پرداخت كرده است و در اين مسئله هميشه روسفيد بوده است. اگر ما بخواهيم، خداوند كمك مي‌كند!