2014-02-04، 10:51
13 شهريور در گذشته فكر مي‌كردم، اگر قادر باشم که مشكلات ديگران را حل كنم، مثلاً: با كمك مالي و دخالت در امور عادي آنها و سرپرستی کردن، نیت و اعمال من انساني و شريف است. امروز با شناخت اصول برنامه مي‌دانم، وقتي كه مشكلات و كارهاي ديگران را رفع و حل مي‌كنم اجازه زندگي را از آنها گرفته‌ام. من با دلسوزي بي‌جا به آنها فرصت نمي‌دهم كه با عواقب و مهارت كارهايشان رو در رو شوند و حتي از كار من دلخور مي‌شوند. آيا در پس اعمالم تأييد طلبي وجود دارد؟ آيا هنوز هم مشغول تحميل كردن عقايدم به ديگران هستم؟ امروز من حق انتخاب و تصمیم‌گیری پيدا كرده‌ام. پس باید اجازه دهم که آنها هم مانند من سهم بگیرند و مانند من بهترين‌ها را انتخاب کنند. اجازه مي‌دهم كه ديگران نيز كارهای خود را بدون دخالت من انجام داده و حق اشتباه داشته باشند. من بايد ياد بگيرم كه ديگران هم حق اشتباهد خطا کردن را دارند و حتي حق جبران کردن آن را نیز دارند. آيا هنوز هم با فرمایشات بیماری خودخواهانه‌ی من ديگران اسير اعمال و افكار بیمارم مي‌شوند؟ آیا متوجه هستم که من فقط یک سهم از سهام بشریت را دارم و حق ندارم سهم خود را به دیگران بدهم. ديگران مسؤل اعمال خودشان هستند!