2014-02-05، 09:14
25 تير
اين را مي‌دانم كه احتمال دارد امروز تنها باشم و يا اين كه در اجتماع و گروه و جمع دوستان باشم. امكان دارد كه امروزم در گذر زمان به كندي باشد و يا زود بگذرد و يا با شرايطي روبه رو شوم، كه هیچ ميل و علاقه‌اي به آن ندارم و يا برعكس كارهايي به من محول شود، كه آن را با اشتياق و دل و جان انجام دهم. در هر حال فرقي نمي‌كند مهم اين است، كه من با ديدي مثبت همه چيز را بپذيرم. نكته مهم اين نگرش در اين است كه فشار وابستگي (بی‌ارزشی و بدردنخور بودن)كمتري به من تحميل مي‌شود. بیماری من در هر لحظه به شکلی و عنوانی من را یقه کرده و از من ایراد می‌گیرد. آيا امروز مي‌توانم رفتار و واكنش‌هايم را در مقابل عملکرد و طرز تفکرم را كنترل كنم؟ آيا به تنهايي مي‌توانم اين تغييرات را در خودم به وجود آورم؟ یا باید آن را با دوستان و راهنمایم در میان بگذارم. آيا بهبودي به تنهايي و با طرز تفکر خودم ميسر مي‌شود؟ اگر اين چنين است پس چرا قبلاً موفق نبودم؟ به راستی چرا نمی‌توانم به خودم کمک کنم؟ چرا باید در برنامه از کسی و یا کسانی که همدرد من هستند کمک بگیرم؟
خدا را فراموش نكن!