2014-02-05، 10:13
30 مرداد در مسير بهبودي خود به اين نتيجه رسيدم، كه من نمي‌توانيم كسي را اجبار و وادار به رعايت اصول برنامه‌ی خودیاری كنيم. فقط پیام بدهم که تأثیر آن روی خودم به چه گونه بوده است، سپس با رها كردن، او فرصت خواهد يافت كه با تفكر و فرصت دادن بيشتر به خودش با عمل كردن اصول به زندگی بپردازد. اگر ما تمايل بيشتري به درك كردن يا درك شدن هم‌دیگر داشته باشيم، مي‌توانيم درمسير بهبودي به آن برسیم و با شتاب مناسب و بيشتري نتیجه بگيريم. ما نمي‌توانيم عقيده و فكرمان را به كسي تحميل كنيم، چون این‌کار می‌تواند انرژی زیادی از ما بگیرد که در نهایت منجر به فرسودگی ما خواهد شد. آيا من فرق بين همدلي و همدردي و همزباني را با كمك اجباري ناخواسته درك كرده‌ام؟ آيا مي‌توانم به‌جاي سرپرستی و احساس مسئولیت کردن و كمك اجباري، خود را در موقعيت و شرايط همدردان قرار دهم؟ آيا مي‌توانم تمام بشريت را به عنوان اين كه ساخته‌ی دست خداوند هستند، دوست داشته باشم و به آنها احترام بگذارم و آنها را به صاحب اصلیش یعنی خداوند مهربان بسپارم؟ آیا متوجه شده‌ام که من هم صاحب دارم و اجازم ندهم که من را تصاحب کنند؟ كمك بخواهي كمك خواهي شد!