2014-02-05، 10:17
25 مرداد شايد تجربه‌ي سال‌ها دربه دري و آوارگي و بلاتكليفي در زندگي گذشته‌ی من را به نقطه‌اي بكشاند، كه تكليف خودمان را بدانيم. اين حق تمامي ما به عنوان يك وابسته و هم‌وابسته است، كه يك‌بار براي هميشه با خودمان صادق باشيم و براي رهايي از افكار زجرآور دست به كاري بزنيم. تجربيات گروهي همدردان نشان مي‌دهد، كساني موفق به زندگي دوباره شده‌اند، كه با صداقت و شهامت ترازنامه‌اي موشكافانه از خود تهيه كرده‌اند و به نقاط ضعف خود پي‌برده‌اند و دست از ابزارهاي ناموفق گذشته برداشته و آماده شده‌اند، تا از ابزارهاي موفق فعلي برنامه سود ببرند. امروز مي‌دانم كه اصول برنامه به من كمك مي‌كند و دست مرا گرفته و من را در مسير زندگي جديد با اصولي جديد و با باور به محوریت خداوند هدايت مي‌كند. آيا من با شهامت كامل معايب و اشتباهات خود را بر روي كاغذ آورده و آماده شده‌ام، تا با حمايت خداوند براي هميشه از يادآوري دردناك آن خاطرات برای همیشه نجات پيدا كنم؟ آیا باید به خداوند اعتماد كنم و تكاليفم را با جدیت انجام دهم؟ من می‌دانم که باید برای تغییرات و رُشد پیدا کردن درد بکشم و این درد کشیدن در برنامه و برای ارتقای هویتی و شخصیتیم لازم است. آیا خداوند را برای خاطر رُشد و تغییراتم دعوا می‌کنم؟ روي ويرانه‌ها مي‌شود ساخت!