2014-02-05، 10:18
24 مرداد آيا امكان دارد بدون انجام بعضي از اصول برنامه‌ی خودیاری در مسير بهبودي قرار گرفت؟ (مثلاً: مخفي كردن حقايق زشت و اشتباهات گذشته) آيا امكان دارد كه راه ساده‌تري براي تهيه‌ی ترازنامه اخلاقي پيدا كرد؟ اقرار كردن به خطاها و اشتباهات گذشته به خداوند و خودم و يك فرد ديگر چه لزومي دارد؟ آيا اقرار كردن از لحاظ شرعي گناه نيست؟ امروز مي‌دانم كه انجام خود معصيت و خطا گناه است. نه اقرار كردن به آن. چگونه باوری است كه اقرار كردن به اشتباه گناهش از انجام آن گناه بيشتر است؟ با اینکه متوجه شده‌ام اين بهانه‌تراشي‌ها مرا وادار به بازگشت به دنياي دردناك گذشته مي‌كند، بازهم توجیه‌گری می‌کنم. امروز مي‌دانم كه اصول روحاني و معنوي برنامه روي ماهيت واقعي نواقص و معايب من استوار است. براي شناخت ماهيت و نواقص شخصیتی و نجات از بلاتكليفي و برای خودشناسي نياز دارم، درونم را خانه تكاني كنم. آيا من هنوز هم تحت تأثير غرور كاذب و انکار فعالم دچار شرمندگی و خجالت شده و نكات مهم زندگيم را نديده مي‌گيرم؟ آيا مي‌دانم خداوند مرا حمايت مي‌كند تا از عادت و وابستگي‌ها، براي همیشه رهايي يابم؟ اعتماد كن و خانه تكاني را انجام بده!