2014-02-05، 10:19
23 مرداد تجربيات گذشته‌ی من نشان مي‌‌دهد كه به‌غير از جلسات و پناهی جزء آغوش همدردان جايي و محلی ندارم. اعمالي كه در اثر وابستگي انجام داده‌ام در نظر اجتماع و ديگران غيرقابل بخشش و بازگشت مي‌باشد. ولي در جمع همدردان مرا مي‌پذيرند و مرا در مسير بهبودي ياريم مي‌دهند و هرگز مرا به خاطر كارهاي گذشته‌ام و لغزش‌هایم مسخره و نصيحت نمي‌كنند. امروز مي‌دانم كه بيماري من لاعلاج است و امكان بازگشت و عود بيماريم به‌خاطر جدی نگرفتن برنامه وجود دارد. با آموختن شهامت در صادقانه مشارکت کردن، از دوستان بهبودی سعي مي‌كنم امكان ابتلاي و عود مجدد بیماریم را كاهش دهم. امروز آموخته‌ام كه اگر در مسير بهبودي لغزيدم جايي بهتر از گروه ندارم. من با بازگشتم تجربه‌ی خود را در اختيار ديگران قرار مي‌دهم، تا آنها هم بتوانند از آن برای یاری به خود استفاده كنند. برنامه‌ی خودیاری روی سادگی و صداقت باخود بنا نهاده شده است و طول و عرض خاصی ندارد که کسی با طولانی بودن حضورش در برنامه ارشد و رئیس گروه شود. لذا جلسه مال همه است و صاحبش خداوند مهربان است. هیچ‌کسی حق دخالت و نظر دادن به کسی را ندارد. آیا متوجه شده‌ام بهترین روش برای من همین روشی است که در این برنامه است. دوباره برگرد!