2014-02-05، 10:20
21 مرداد يكي از علل أتلاف انرژي كه باعث بدي حال و كلافه‌گي مي‌شود، اين است كه ديگران را زير ذره‌بين برده و به نقاط مثبت و منفي آنها توجه كرده و آنها را بزرگنمايي كنم. امروز مي‌دانم كه توجه به ضعف و قوت ديگران، فرار از پذیرش قوت و ضعف خودم است. من با اين‌كار مي‌خواهم خودم را نزد ديگران بزرگ و تبرئه كنم. خود فراموشي يكي از شاخه‌هاي بيماري وابستگي است، كه اگر در من دامن بگيرد، زندگي مرا به تباهي خواهد كشيد. امروز مي‌دانم كه خداوند تنها مرجع در جلسات مي‌باشد. اگر صبوری پیشه کنم او خود تمام مسائل را حل مي‌كند. دخالت من در كار جلسات و امر و نهي كردن به اين و آن، در اصل مرا دچار خودمحوري و خود شیفتگی كرده، که فکر کنم من صاحب جلسه شده‌ام. مشكل من افكار بیمار و مداخله‌گر من است. با رها كردن خودم در آغوش خداوند و پذیرش اصول برنامه‌ی خودیاری، متوجه حضور خودم خواهم شد که من باید خودم با اصول خودیاری برنامه مشكلم رفع شده و مسائلم قابل حل است. آیا متوجه هستم که جلسات خدا دارد و من نباید در امور آن دخالت کنم و به شعار معرفی که روی میز گرداننده دیده می‌شود، که به من چه مربوط است، به تو چه مربوط است. خدايي نكن!