2014-02-05، 10:23
16 مرداد امروز مي‌خواهم با دعا و نيايش و تشكر از خداوند، انرژي حاصله‌ام را بين خود و يك همدرد ديگر تقسيم كنم. انرژي مثبت در من احساس دلچسب با ارزش بودن و داراي اهميت بودن است. اصول برنامه از من مي‌خواهد كه به قسمت پُر ظرف و داشتههايم فكر كنم و از داشتههايم با لذت و احترام ياد كنم. آيا از اين كه خداوند توانايي مرا در كمك كردن به خودم و ديگران پرثمرتر كرده از او تشكر مي‌كنم؟ آيا از اين كه در كنار خود، دوستاني دارم كه مرا فقط به خاطر خودم دوست دارند سپاسگزاري مي‌كنم؟ آيا از اين كه در گروه خدمتگزار عده‌اي از همدردانم هستم لذت مي‌برم؟ آیا خداوند را به خاطر احساس زيباي با ارزش همدرد بودن شاكر هستم؟ یکی از مهمترین شاخصه‌ی بیماری وابستگی کمال‌طلب بودن است، این بیماری من را وادار می‌کرد که خودم را بالاتر و بهتر از دیگران دانسته و توقع داشتم که هرگز اشتباه نکنم. اگر هم اشتباهی تو کارم بود، آن را گردن دیگران انداخته و یا مدعی بودم که کار من نبود و یا اگر خودم را مقصر می‌دیدم چنان خودم را آزار می‌دادم، که هیچ دشمنی با من چنین نمی‌کرد. آیا متوجه شده‌ام که من انسانم و خطا و اشتباه جزء افکار و رفتار من است و من با پذیرش آنها می‌توانم، تجربه‌ی موفقیت کنم. من يك انسان هستم!