2014-02-05، 10:25
14 مرداد آيا براي رهايي از عادت و وابستگي و هم‌وابستگی‌ها حاضرم تاوان آن را بپردازم؟ تاوان رهايي از وابستگي اين است كه تحمل چند دقيقه وسوسه را بپذيرم و براي رهايي از وسوسه‌ها تلفن بزنم و دعا كنم. من قدرت و شهامت زندگي كردن را به عنوان يك بيمار وابسته در مقابل رهايي از وابستگي را از خداوند و گروه دوستان بهبودي كسب مي‌كنيم. قدرت شكل گرفته از اراده‌ی خداوند برخلاف قدرت محدود و كوچك اراده‌ی بشري پايان‌ناپذير است و نياز ديگرم كه عشق واقعي و دروني است توسط همدردانم در گروه و با شركت در جلسات و مشاركت صادقانه كسب مي‌شود. يكي از عوامل عدم موفقيت من تلاشم درسال‌هاي قبل در همين خصوص است، كه من همیشه سعي مي‌كردم با اتكا به اراده و قدرت فردی خودم با وسوسه‌ی قدرتمند و دردناك مقابله كنم. امّا تجربه نشان‌داد که من اشتباه می‌کردم و اکنون به تنهایی قادر به کمک به خودم نیستم. آيا هنوز دچار اين اميد واهي هستم كه اراده‌ی من مشگل گشای تمام مشکلات و حل مسائل است؟ آیا هنوز هم معتقدم که پول من، سواد من، غيرت من و همت من و من من من ......مي‌تواند؟ به تنهايي هيچ قدرتي نداریم!