2014-02-05، 10:27
12 مرداد به عنوان يك فرد وابسته، وقتي سعي در رهايي از وابستگي و هم‌وابستگی دارم، نمي‌توانم وسوسه‌ی شديد آن را از بين ببرم. در وجودم شخصيتي لجوج و يك دنده سعي مي‌كند، كه برای چندمین‌بار مرا به طرف لغزش بكشاند. اصول برنامه‌ی خودیاری مي‌گويد، حتي اگر نتوانم اين وسوسه را از بين ببرم مي‌توانم وجود و قدرت ویرانگرش را بپذيرم. واقعيت اين است كه تا من نتوانم وسوسه‌ی خود را بپذيرم نمي‌توانم از وابستگي رها شوم. مسئله ساده است. اگر من مي‌خواهينم از وابستگي رها شوينم بايد وسوسه‌ی قدرتمند آن را نيز بپذيرم، چون رهايي از وابستگي در اهميت نخست قرار دارد. پذيرش و اقرار به داشتن وسوسه‌ی آن وابستگي به اين معني نيست، كه من اين وابستگي را خواهانم يا آن را دوست دارم، بلکه مي‌خواهم از شر آن وابستگي‌ها رها شوم پس وسوسه‌ی آن را هم مي‌پذيرم. آيا بهبودي ارزش مبارزه با وسوسه را دارد؟ واقعیت این است که وسوسه از بین نمی‌رود، امّا راه‌هایی برای ضعیف کردنش وجود دارد، مانند: نشریات، راهنما، دوستان همدرد و جلسات رهایی از عادت و وابستگی و هم‌وابستگی‌های ناسالم. آیا فقط برای امروز سعی دارم که افکارم را روی بهبودیم قرار داده و دست از لجاجت بردارم؟ وسوسه را بپذير و رها شو!