2014-02-05، 10:28
9 مرداد فرق من به عنوان يك فرد وابسته با افراد عادي جامعه در اين است، كه كارهايي كه من انجام مي‌دهم و آن را توجيه مي‌كنم، آنها انجام نمي‌دهند يا لااقل اشتباه خود را مي‌پذيرند که دوباره آن‌را تکرار نکنند. يك فرد عادي و سالم قبل از انجام هر كاري ابتدا فكر كرده و بعد كارش را با مشورت کردن انجام مي‌دهد. ولي يك فرد وابسته اوّل کارش را انجام مي‌دهد و سپس فكر مي‌كند، كه آيا درست بوده است يا نه، مسلماً چندین اشتباه خواهد داشت و این اشتباهات گاهی باعث نابودی خود و ارزش‌هایش خواهد شد. چون اهل مشورت كردن و كمك گرفتن از ديگران هم نيست. شايد يك فرد عادي هم بعضي از تجربيات ما را تجربه كند، مثلاً: پُكي به سيگار يا حتي مواد مخدر بزند و یا قماری بازی کند، امّا او سريعاً از اشتباهش باز مي‌گردد، ولي ما هرگز قادر به اين كار نيستيم و هر وقت كوچك‌ترين اشتباهي برای جب وابستگی كنيم، دوباره دچار عادت به وابستگي به آن روش اشتباه مي‌شويم. آيا درك كرده‌ام كه اصول برنامه‌ی خودیاری رها كردن انواع وابستگي براي هميشه و به طور كامل مي‌باشد؟ آیا هنوز هم با عاجز بودن در وابستگی و هم‌وابستگی با خودم در گیرم؟ وابستگي با اوّلين اشتباه شروع مي‌شود!