2014-12-20، 02:48
گاهی آدمی دلش را محکم می کند به کسی یا چیزی. مثلاً دلش قرص است که استاد است یا مدیر کل. گاهی دلش به مالش قرص است که فلان قدر در بانک دارد و بهمان تومان سرمایه منقول و مستغلات. گاهی هم به همسر و فرزندانش که پشتش هستند و هوایش را دارند و بی کس نیست.
اما درست در همین مواقع انگار دستی از غیب بیرون می آید تا نشان دهد چقدر بیهوده فکر می کرده است. شاید خود پروردگار غیرتی می شود و می خواهد به او بفهماند که حرم دل فقط جای خودش است. هر کس دیگری در آن نامحرم است و لاجرم یا اسباب خانه را خراب می کند یا از آن غارت.
این جور مواقع فقط با یک چیز می شود دل را آرام کرد. اینکه بروی به درگاه خودش و رک بگویی اشتباه کرده ام. ندانسته درهای دلم را بار گذاشتم تا اغیار در آن راه یافتند. حالا که فهمیده ام بیا و خودت دلمان را تحوبل بگیر. خودت آبادش کن و دستی به سر و صورتش بکش. همان طور که شایسته جایگاه و جلوس خود توست.