وقتی بیرون از خودمان، درجایی دیگر، با چیزی دیگری و با کسی دیگر به دنبال شادمانی می گردیم در اشتباه هستیم و به این معناست که کنترل زندگی مان را از دست داده ایم. شادمانی واقعی در درون خود ما نهفته است.
"کنترل، تو همی بیش نیست؛ به خصوص آن کنترلی که ما گرفتار آن هستیم. وقتی کسی، حادثه ای یا بیماری ای را کنترل می کنیم؛ در حقیقت او زندگی مان را کنترل می کند."
بهترین نوع محبت به دیگران، پذیرش آنهاست،
این که به دیگران اجازه بدهم بدون قضاوت من خود واقعی شان باشند.
وقتی من در مورد خوب یا بد بودن رفتار دیگران قضاوت نمی کنم، هم آن ها آزاد هستند هم خودم. رها می شوم زیرا دیگر تحت فشار نیستم و بیهوده تلاش نمی کنم تا دیگران را مطابق خواسته ها و انتظارات خودم تغییر دهم.
بعضی اوقات هرچه بیشتر تقلا می کنم اوضاع بدتر می شود.
نارانان به من آموخته است که یکی از انتخاب های من رها کردن است می توانم مشکلاتم را رها کنم و آن را به نیروی برترم بسپارم.
آری نیروی برتر من توانایی حل مشکلاتی را دارد که من قادر به حل آن ها نیستم
یادآوری امروز:
به دست آوردن اعتقاد و ایمان در زندگی فرآیندی تدریجی و نیازمند زمان است.
هرقدر بیشتر روی ایمان مان کار کنیم بیشتر رشد می کند و قوی تر می شود.
باید هر روز با جدیت روی قدم 2 کار کنیم زیرا این قدم مقدمه ی آن فرآیند بزرگ است.
بهترین زمان برای شروع زمانی است که به تغییر اوضاع زندگی مان چندان امیدوار نیستیم.
من متاسف هستم اما ضعیف و نا توان نیستم ..
"در مواقع شکست به آن ها کمک کن، نه به این دلیل که ارزش آن ها را ارزیابی کنی بلکه به عنوان شانسی برای شروع دوباره"
بهبودی یک فرایند است. شاید هرگز بهبودی کامل نیابم اما می توانم هر روز مطلبی یاد بگیرم و رشد کنم به شرط آن که برای انجام دادن کارهایم با اشتیاق، صداقت و ذهنی باز به دنبال راه های جدید باشم
نشریات نارانان به من یادآوری می کنند که قطع وابستگی به شیوه ی صحیح تنها با تمرین حاصل می شود. اگر آن را تمرین نکنیم در حد یک شعار در یک نشریه باقی می ماند. قطع وابستگی محتاج زمان و تمرین است، دوستان بهبودیم کمکم می کنند تا از مسیر درست منحرف نشوم. من هر روز تلاش می کنم تا با تمرین قطع وابستگی آرامش تازه ای را تجربه کنم
بار سنگین رنجشهای ما از رشد روحانی ما جلوگیری میکند. اگر واقعاً خواهان آزادی هستیم، تلاش میکنیم تا حد امکان از تحمل بار اضافی رهایی یابیم. وقتی سبک میشویم، متوجه افزایش توانایی خود در بخشش انسانهای دیگر به خاطر اشتباهاتشان و بخشش خود به خاطر اشتباهات خود میشویم. روح خود را با افکار خوب، حرفهای نیکو و خدمت به دیگران پرورش میدهیم.
به همان نسبتى كه ما به مرور به يكديگر نزديكتر مى‌شويم، فروتنى هم به مروردر ما بيدارتر مى‌شود. فروتنى، محصولى جانبى است كه امكان رشد و پيشرفت ما را در يك فضاى آزاد، به وجود مى‌آورد و ترس ما را از برملا شدن اعتيادمان در برابر صاحب كاران، فاميل و دوستان، از ميان مى‌برد. بنابراين ما سعى مى‌كنيم اصلى را كه مى‌گويد: «هر چه در جلسات گفته شود، در همان جا باقى مى‌ماند» را به نحو احسن رعايت كنيم
ممکن است در تشخیص اینکه کجا اشتباه کرده ایم با مشکل روبرو شویم، چرا که اغلب عادت کرده ایم حق را با خود بدانیم. مثلاً در مقطعی از بهبودی، به جلسه ی اداری یک گروه می رویم و کاملاً مطمئنیم گروه چکار باید کند. تمام جوانب امر را سنجیده ایم و با تأکید بسیار، عقاید خود را در جلسه ابراز می داریم. آنقدر از صحت عقاید خود مطمئن هستیم که دیگر خودپسندی و غرور را درخود نمی بینیم. چشمان ما بسته است و نمی بینیم چگونه با احترام نگذاشتن به عقاید دیگران به آنها و خود آزار می رسانیم.
چگونگی عملكرد
لغزش هرگز اجباری و یا اتفاقی نیست و در مورد ان به ما حق انتخاب داده شده است لغزش علامت این است که ما در برنامه خود خلایی داریم ما این جریان را با دست کم گرفتن برنامه بهبودی خود و پیدا کردن راههای گریز در زندگی روزانه مان اغاز می کنیم