‏”تنها‏” نذار …

 

دلي رو که هيچکس

‏”دردش‏” رونميفهمه

با سنگ هر گناه پرم را شكسته ام

آه اي خدا ، خودم كمرم را شكسته ام

نه راه پيش مانده برايم نه راه پس

پلهاي امن پشت سرم را شكسته اممن دانه دانه اشك خودم را فروختمنرخ طلايي گهرم را شكسته امديگر مرا نشان خودم هم نمي دهندآيينه هاي دور و برم را شكسته امدنيا شكست خورده تر از من نديده استحالا به سنگ خورده ، سرم را شكسته امآرام كن مرا و در آغوش خود بگيرحالا كه بغض شعله ورم را شكسته امراهم بده به باغهاي شجرهاي طيبهمن توبه كرده ام ، تبرم را شكسته امحالا ببين كه به غير از گدا شدندر پيشگاه تو هنرم را شكسته ام

خداوندا 

اعتراف میکنم که

گه گاه از مشکلات زندگی خسته میشوم

  و معرفتم کم رنگ میشود

 ای خدا 

مگذار به سبب خستگی هایم تو را فراموش کنم

این منم پروردگار مهربانت، خالقت

اینک صدایم کن مرا، با قطره اشکی

به پیش آور دو دست خالی خود را

با زبان بسته ات کاری ندارم

لیک غوغای دل بشکسته ات را من شنیدم

غریب این زمین خاکیم
آیا عزیزم، حاجتی داری؟
تو ای از ما
کنون برگشته ای، اما
کلام آشتی را تو نمیدانی؟
ببینم، چشم های خیست آیا، گفته ای دارند؟
بخوان ما را
بگردان قبله ات را سوی ما
اینک وضویی کن
خجالت می کشی از من
بگو، جز من، کس دیگر نمی فهمد
به نجوایی صدایم کن
بدان آغوش من باز است
برای درک آغوشم
شروع کن
یک قدم با تو
تمام گام های مانده اش با من"