ﻋﺎﺷﻘﻢ .....
ﺍﻫﻞ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻮﭼﻪ ﯼ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﮐـﻨﺎﺭﯼ،
ﮐﻪ ﺗﻮ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﺵ ﭘﺎﯼ ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﻣﻦِ
ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻧﻬﺎﺩﯼ،

ﺗﻮ ﮐﺠﺎ؟
ﮐﻮﭼﻪ ﮐﺠﺎ؟
ﭘﻨﺠﺮﻩ ﯼ ﺑﺎﺯ ﮐﺠﺎ؟
ﻣﻦ ﮐﺠﺎ؟ 
ﻋﺸﻖ ﮐﺠﺎ؟
ﻃﺎﻗﺖِ ﺁﻏﺎﺯ
ﮐﺠﺎ؟ﺗﻮ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﯽ، ﻣﻦِ ﺩﻟﺪﺍﺩﻩ ﺑﻪ ﺁﻫﯽ،
ﺑﻨﺸﺴﺘﯿﻢ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﻭ ﻣﻦِ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ
ﭼﺎﻫﯽ ......ﮔُﻨﻪ ﺍﺯ ﮐﯿﺴﺖ؟ 
ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﯼ ﺑﺎﺯ؟ 
ﺍﺯ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺁﻏﺎﺯ؟ 
ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﺸﻢِ ﮔﻨﻪ
ﮐﺎﺭ؟
ﺍﺯ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺩﯾﺪﺍﺭ؟ﮐﺎﺵ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮔُﻨﻪِ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻭ ﻟﺤﻈﻪ ﻭ ﭼﺸﻤﺖ، ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ
ﺑﮕﯿﺮﻡ 
ﺟﺎﯼ ﺁﻥ ﯾﮏ ﺷﺐ ﻣﻬﺘﺎﺏ، ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻨﮓ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺑﮕﯿﺮﻡ ...ﺩﻭﺳﺘﯽ ﻫﺎ ﮐﻤﺮﻧﮓ ...
ﺑﯽ ﮐﺴﯽ ﻫﺎ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ ...
ﺭﺍﺳﺖ ﮔﻔﺘﯽ ﺳﻬﺮﺍﺏ !
ﺁﺩﻡ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ

مادرم می گفت : " عشق " بزرگترین هدیه ی جهان به انسان است !
اما من فکر می کنم که : " فراموشی " بزرگترین هدیه ی جهان است !
چرا که هیچ عشقی تا ابد نمی پاید
و باید قدرت فراموش کردن آن به انسان ها داده شود …

ناتالیا گینزبورگ .. قطعه‌ای از کتاب والنتینو

زمان براي آنها كه انتظار مي‌كشند بيش از حد كند است، براي آنها كه مي‌ترسند بيش از حد تند است، براي آنها كه اندوهگين اند بيش از حد طولاني است، براي آنها كه شادمان

‌اند بيش از حد كوتاه است، اما براي آنها كه عشق مي‌ورزند جاودانه است.