سه ماه زمستان

3اسفند

ايفاي نقش

قدم دو مجددا تاکيد مي کند که شايد عاجز باشم،اما تنها ودرمانده نيستم.بعد از چند ماه که هفته اي سه چهار بار در جلسات شرکت کردم،دريافتم که صد در صد برايم ضروري بود تا يک نيروي بزرگتر از خودم را بپذيرم وباور کنم.من تشويق شدم وازاد بودم تا هر روشي را که برايم کار مي کند،پيدا کنم.

من اين مفهوم:که به روش خودم کارها را انجام دهم،دوست دارم،ولو اينکه شايد عقيده وباور من ،مرسوم نباشد.من از <<ايفاي نقش >>به عنوان يک ازار استفتده مي کنم.تظاهر ونقش بازي کردن،ابزارهاي فوق العاده اي بودند که از بچگي استفاده مي کردم.بنابراين تصميم گرفتم از ان استفاده کنم.دليلي نداشت که در زندگي بزرگسالي ام کاربرد نداشته باشد.ابزارها فقط زماني کار مي کند که از انها استفاده شود.به طور یقين هيچ چيزي از دست نخواهد رفت،بلکه چيزهاي زيادي هم به دست مي ايد.حتي وقتي با ديوانگي ناشي از اعتياد ديگران روبه رو شوم،اگرعاقلانه"نقش بازي کنم"هميشه امکان تسکين وجود دارد.
ميليون ها انسان در سراسر جهان،هر يک با يک ديدگاه ودرک منحصر به فرد،از يک نيروي برتر بزرگتر از خودشان،به اين باور رسيده اند.من برنامه ريزي کرده ام تا ابزار <<ايفاي نقش >>برايم کار کند.

تفکري براي امروز:دانستن اين که نيرويي بزرگتر از خودم دارم که هميشه در لحظات سخت براي کمک به من در دسترس است،به من احساس امنيت واسايش مي دهد.فقط کافي است به انجام سهم ونقش ام تمايل داشته باشم وباور کنم .
گاهي به اين معني است که
<<بايد وانمود کنم تا اتفاق بيفتد>>