ششم فروردین - نسخه‌ی قابل چاپ

امروز صبح روبه ‌روی آینه به خودم صبح بخیر می‌گویم، به خاطر رها شدنم از عادت و وابستگی‌ و هم‌وابستگی‌ها و افکار و رفتارهای ناسالم و اسارت در بندگی مخدری به‌نام سم نیکوتین استحقاق توجه و لطف به خودم را دارم. به خودم لبخند می‌زنم و به خاطر زنده ماندنم از این همه مشکلات خداوند را شکر می‌گویم. امروز احساس قشنگ و تغییراتم را به خانواده‌ام هدیه می‌دهم. به آغوش کشیده و صورتشان را می‌بوسم. در کنار سفره‌ی صبحانه و نهار و شام محیطی امن و صمیمی را با آنها تجربه می‌کنم. امروز لحظات شیدینی دارم، تجربه‌ی باشکوهی است. من امروز هم خودم و بیماریم و دیگران را با عشق می‌پذیرم. آفریدگارا! به من درک و فهم و دانش زیستن در کنار سایر بندگانت را بیاموز به من بیاموز که رنجش‌هایم را کنار بگذارم و دیگران را ببخشم و در کنارشان زندگی کنم. می‌خواهم در کنار دیگران قطره‌ای از اقیانوس هستی و معرفت باشم. نمی‌خواهم از دیگران جدا باشم و جدا بمانم و در انزوا و تنهایی بیماریم، در درونم مدفون شوم و گذر روزگارم را نبینم، همیشه رویی خوش و منی را به چهره داشته باشم و دیگران را نترسانم.
خندیدن خیلی باشکوه است!