6 بهمن
در فكر بعضي‌ها پيشرفت معنوي و روحاني به جايي ختم مي‌شود، كه حس کنم دارم مقدس مي‌شوم. بهترين انسان دنيا من هستم يا حالا من به كمال رسيده‌ام و ... امروز مي‌دانم كه من مقدس و زاهد نيستم. من جزء انسان‌هايي هستم دل‌شكسته و كشتي زندگيم به گل نشسته است. همه‌ی ما با يك دنيا تخريب و با ورشكستگي عاطفي، اقتصادي و اجتماعي در كنار هم گرد آمده‌ايم، تا فارغ از احساسات بد همديگر را درك كرده‌ و به هم عشق بورزيم. در ميان ما دل‌شكستگان خداوند به عنوان راهنما نسبت به فراخور تحمل و طاقتمان به ما وظيفه محول مي‌كند. تعريف عدالت خداوند را قديسي اينگونه بيان مي‌كند، عدالت خداوند در اين است كه خارج از تحمل شانه‌هايمان به ما بار نمي‌دهد. امروز اعتقاد دارم كه من ناتوان‌تر از آن هستم كه خودم را دوباره بسازم، بلكه مي‌پذيرم كه خداوند مرا جهت كاري خلق كرده. من هم سعي مي‌كنم تا به آن عمل كنم و نتيجه را به خداوند بسپارم. آيا حاضر هستم خداوند مرا در مسير اراده خودش هدايت كند؟

من با همه‌ی توانايي‌ها فقط يك انسا

انسان هستم!