1 شهریور - روز به روز - نسخه‌ی قابل چاپ

1 شهريور برخي از ما بیماران عادتی و وابستگان چنين استنباط كرده‌ايم كه شركت ما به صورت مداوم در جلسات و يا اعتماد كردن به يك فرد و خدمت‌کردن لزومي ندارد. شايد فراموش‌مان شده است، كه ما يك مشكل اساسي داريم و آن هم وابستگي و هم‌وابستگی در ما است، كه در دوران بيماري و ناخوشي زندگي‌مان را تباه كرده بود. امروز مي‌دانم كه در اثر عادت و وابستگي مشكلاتي را به همراه داشتم كه به مرور حل مي‌شود. مثلاً: مشكلات احساسی، مالي، كاري، عاطفي و اجتماعي. اصول برنامه‌ی خودیاری به من متذكر مي‌شود كه يك فرد وابسته به راحتي بدون خواست و اراده مي‌تواند در دام يك وابستگي و یا هم‌وابستگی متقابل جديد اسير شود، مثل تفريط در كسب و كار، یا ارتباط با فردی كه ما را از حضور در جلسات محروم مي‌كند. در ابتداي حضور در جلسات مشكلات‌مان را كه عجز در مقابل عادت و وابستگي‌ها بود اقرار كردم، ولي در پذيرش آن باز دچار مشكل هستم. مثلاً: اين كه من چند سال و ماهي است كه در جلسات شركت مي‌كنم، حالا ديگر نيازي به آن ندارم. اين انكار مي‌گويد تو ديگر عجز نداري و در اين حالت علائم لغزش در ما پديدار شده است. خود فريبي نشانه‌ی انكار است!