روزی مرد ثروتمندی در اتومبیل جدید و گران قیمت خود با سرعت زیاد از خیابان کم رفت و آمدی می گذشت. ناگهان از بین دو اتومبیل پارک شده در کنار خیابان یک پسر بچه آجری

به سمت او پرتاب کرد. پاره آجر به اتومبیل برخورد کرد. مرد سریع ترمز کرد پیاده شد ،نگاهی به اتومبیلش کردو دیدخسارت زیادی دیده. مردبه طرف پسرک دوید و او را سرزنش کرد. پسک با تلاش فراوان توانست توجه مرد را به سمت پیاده رو جلب کند، جایی که برادر فلجش از روی صندلی چرخدارش به زمین افتاده بود جلب کند .....پسرک گفت :اینجا خیابان خلوتی است و به ندرت کسی از آن عبور می کند . برادر بزرگم از روی صندلی چرخدارش به زمین افتاده و من زورم نمی رسه بلندش کنم . برای اینکه شما را متوقف کنم ناچار شدم از پاره آجر استفاده کنم
مرد بسیار متاثر شدو از پسر عذر خواهی کرد و برادر پسرک را از روی زمین بلند کرد و سوار اتومبیل گرانقیمتش شد و رفت
پیام این داستان
ما نباید در زندگی چنان با سرعت حرکت کنیم که دیگران برای جلب توجه ،مجبور بشن از پاره سنگ استفاده کنند
پیام روحانی
خدا در روح ما زمزمه می کنه و با قلب ما حرف می زنه اما بعضی وقتها زما نیکه ما وقت نداریم گوش کنیم او مجبور می شه پاره آجر به سوی ما پرتاب کند .

    

درخت
....
یک روز گرم شاخه ای مغرورانه و با تمام قدرت خودش را تکاند و به دنبال آن برگ های ضعیف و کم طاقت جدا

شدند و آرام بر روی زمین افتادند. شاخه چندین بار این کار را با غرور خاصی تکرار کرد تا اینکه تمام برگ ها جدا

شدند و شاخه از کارش بسیار لذت می برد.

برگی سبز و درشت و زیبا به انتهای شاخه محکم چسبیده بود و همچنان در مقابل افتادن مقاومت می کرد.

باغبان تبر به دست داخل باغ در حال گشت و گذار بود و به هر شاخه ی خشکی که می رسید آن را از بیخ

جدا می کرد و با خود می برد. وقتی باغبان چشمش به آن شاخه افتاد با دیدن تنها برگ آن از قطع کردنش

صرف نظر کرد. بعد از رفتن باغبان مشاجره بین شاخه و برگ بالا گرفت و بالاخره شاخه مغرورانه و با تمام قدرت

چندین و چند بار خودش را تکاند تا اینکه به ناچار برگ با تمام مقاومتی که داشت از شاخه جدا شد و بر روی

زمین افتاد.

باغبان در راه بازگشت وقتی چشمش به آن شاخه افتاد بی درنگ آن شاخه را از بیخ قطع کرد. شاخه بدون

آنکه مجال برای اعتراض داشته باشد بر روی زمین افتاد که ناگهان صدای برگ جوان را شنید که می گفت :

اگرچه به خیالت زندگی ناچیزم در دست تو بود ولی

همین خیال واهی پرده ای بود بر چشمان واقع نگرت که

فراموش کنی نشانه ی حیاتت من بودم.