فراموش كن چه كاري براي ديگران انجام داده اي و بياد بياور كه مردم براي تو چه كرده اند.

فراموش كن كه دنيا به تو مديون است، به آن بينديش كه تو مديون دنيا هستي .

سعي كن گذاشته ات را فراموش كني و بيشتر از وظيفه ات در آينده انجام دهي.

دوستانت را ببين كه مثل تو واقعي هستند و سعي كن به جاي صورت آنان قلب آنان را ببيني و بدان آنها هم تشنه شادي و شعف هستند.

فقط داشتن اين ها دليل براي زندگي نيست، تو چه مي تواني براي زندگي انجام دهي.

كتاب شكاياتت را ببند. از دست خداوند دنيا شكوه نكن.

به آن جايي بينديش كه بتواني تخم شادي را در زمين بكاري و حتي يك روز هم شده اين كار را انجام بده،تا بتواني تعادل و هوشياري ات را بدست آوري .

«چقدر سياه است تاريكي قبل از طلوع ، در واقع آن شروع آخرين هرزه گيء من بود . قرار بود منجنيقي مرا به دياري كه مايلم آنرا بُعد چهارم حيات بنامم پرتاب كند . قرار بود با خوشبختي ، آرامش و مثمر ثمر بودن آشنا شوم و براهي پاي بگذارم كه بطور غير قابل باوري هر چه زمان بگذرد شگفت آورتر شود»