قرار نبوده
قرار نبوده این جوری زندگی را سر کنیم

تا جایی که فهمیده‌ام قرار نبوده این قدر وقتمان را در آخورهای سرپوشیده تاریک بگذرانیم، به جای

چریدن زندگی و چهار نعل تاختن در  دشت‌های بی مرز.


قرار نبوده تا نم باران زد، دستپاچه شویم و زود چتری از جنس پلاستیک روی سربگیریم مبادا مثل کلوخ آب شویم.‏


قرار نبوده اینقدر دور شویم و مصنوعی؛ ناخن‌های مصنوعی، دماغ مصنوعی،دندان‌های مصنوعی،

خنده‌های مصنوعی، آوازهای مصنوعی، دغدغه‌های مصنوعی.‏


حتماً قرار نبوده بُزهایی باشیم که سنگنوردی مصنوعی در سالن می کنند، به جای فتح صخره‌های بکر زمین.‏

قرار نبوده خروس‌ها دیگر به هیچ کار ‏نیایند و ساعت‌های دیجیتال به جایشان صبح خوانی کنند. آواز جیرجیرک‌های ‏

شب نشین حکمتی داشته حتماً، که شاید لالایی طبیعت باشد برای به خواب رفتن ‏ما تا قرص خواب لازم نشویم و

این طور شب تا صبح پرپر زدن اپیدمی نشود.‏


قرار نبوده کار کردن، جز بر طرف کردن غم نان، بشود همه‌ی دار و ندار زندگیمان، همه‌ی دغدغه ی

زنده بودنمان.‏


قرار نبوده این طور از آسمان دور باشیم و سی سال بگذرد از عمرمان و یک شب هم زیر طاق ستاره‌ها نخوابیده باشیم.‏


قرار نبوده کرِم ضد آفتاب بسازیم تا علیه خورشید عالم تاب و گرما و محبتش، زره بگیریم و جنگ کنیم.‏

قرار نبوده این همه در محاصره ی سیمان و آهن، طبقه روی طبقه برویم بالا،


قرار نبوده این تعداد میز و صندلیِ ‏کارمندی روی زمین وجود داشته باشد،بی شک این همه کامپیوتر و پشت‌های ‏

قوزکرده‌ی آدم‌های ماسیده در هیچ کجای خلقت لحاظ نشده بوده؛

تا به حال بیل زده اید؟ باغچه هرس ‏کرده اید؟ آلبالو و انار چیده اید؟…

کلاً خسته از یک روز کار یَدی به ‏رختخواب رفته اید؟ آخ که با هیچ خواب دیگری قابل مقایسه نیست…


این چشم‌ها ‏برای نور مهتاب یا نور ستارگان کویر، برای دیدن رنگ زرد گل آفتابگردان ‏برای خیره شدن به جاریِ آب

شاید، اما برای ساعت پشت ساعت، روز پشت روز، شب ‏پشت شب خیره ماندن به نور مهتابی

مانیتورها آفریده نشده اند.‏