چگونه می توان میل به کوشش را در خود ایجاد کرد؟ یا اینکه چگونه می توان در خود ایجاد انگیزه کرد و از روزمرگی

و رکود رهایی پیدا نمود کوشیدن یک قانون کلی است اما میزان آن در افراد و در موقعیت ها متفاوت است.

تا انسان به نقطه عطف نرسد و دلیلی برای ادامه وضع موجود نبیند تغییر نخواهد کرد.

تغییر معمولا با سختی مترادف است چون انسان به وضعیت و شرایط خود (حتی بدبختیها) انس می گیرد

و شرطی می شود. مولوی در این خصوص تعبیر زیبایی دارد:

آب کم جو تشنگی آور بدست          کابت جوشد از بالا و پست

تا زمانیکه فردی احساس تشنگی نکند بسراغ آب نخواهد رفت اما فردی که تشنه است

آب را از زیر سنگ هم پیدا می کند.تازمانیکه فرد از وضعیت فعلی خود راضی است تغییر کاری شاق خواهد بود و بالعکس.

انسان بطور ذاتی بین بد و بدترُ  بد را و بین  سخت و سخت تر ُسخت را و بین آسان و آسانترُ  آسانتر را انتخاب می کند.

کار مغز ما ارزیابی و قضاوت و مقایسه کار پیش رو با مفاد ضمیر ناخودآگاه است.

به عبارت دیگر ما تاجرانی هستیم که هر روز در حال تعامل با کائنات بوده به میزان آگاهی خود

سود کسب می کنیم و به میزان اشتباهات و سستی های خود (ناشی از ناآگاهی)

ضرر می دهیم. در اینجا اهمیت انتخاب معلوم میشود.