حتما دلت می خواهد بهترین زندگی را داشته باشی 

پس بهترین ها را خواستن عمومی است ولی تنها خواستن

کافی نیست بلکه خواستن شرط بزرگ است ولی وقتی می خواهیم باید برای ان قدم برداریم.

   قدم برداشتن و حرکت کردن برای ساختن یک محیط و شرایط خوب کار سختی نیست و

اتفاقا کار بسیار ساده و پیش پا افتاده ای است چطور؟

مثلا:  چرا من و شما مسولیتهای دیگران در مقابل خود و یا

دیگران یاد اوری نمی کنیم؟ چرا حتی در صف نانوایی خیلی وقتها علاوه بر نان بی کیفیت

نوبت را هم رعایت نمی کنند و با اینکار مستقیما به ما توهین می کنند و ما کمترین پاسخ

ی نمی دهیم و تمام مشکل ما از پذیرش هر اتفاقی است كه شروع می شود

که به ان تن داده ایم و نتیجه اش تن دادن به هر شرایط دیگری است.

  ما باید یاد بگیریم که در مقابل دیگران مسوول باشیم و این مسوولیت پذیری ما را به جایی

هدایت خواهد کرد که انتظار انرا داریم . شاید بنظر کمی غیر قابل تصور باشد ولی واقعیت

دارد وقتی ما در مقابل دیگران مسوول باشیم و در عین حال از حقوق خود دفاع کنیم این

به یک فرهنگ مسولانه در جامعه تبدیل خواهد شد فرهنگی که به تدریج همه را در خود

جای خواهد داد و فراگیر خواهد شد و این یعنی یک قدم بزرگ برای اصلاح و یک گام بلند

برای رسیدن و یک ظرف بزرگ برای قرار گرفتن اکثریت در ان و یک نشانه بزرگ برای اینکه

همه می خواهند و با کمترین هزینه به بزرگترین خواسته دست خواهیم یافت.

  همیشه برای موفقیت احتیاجی به هزینه های گزاف نیست بلکه در خیلی از موارد با

هزینه ای اندک هدفهای بزرگی بدست خواهد امد و تنها کافیست ما این امر را باور کنیم

و هزینه های کم ولی بادوام و قابل دسترس را پرداخت نماییم.