آنگاه كه نسيم وجوداش، در وجود مي‌وزد، عشق در وجود، به حيات مي‌رسد و اگر به عشق، حيات داده شود ...



درياي وجود را گذرانديم و به آسمان وجود او رسيديم. در آسمان وجود او غرق مي‌شويم، تا عشق در وجود ما به حيات برسد و آنگاه كه عشق، در وجود به حيات رسيد، چه كند عاشقي و عاشقان ره او ...



حكايت در، از انديشه به عشق رسيدن، كه با انديشه مسير را پيدا كردن و با عشق بدان رسيدن است. امّا آنجا كه انديشه به مهماني عشق مي‌رود ...




در تعامل عشق و انديشه، انديشه توانايي رسيدن به عشق را دارد ولي عشق، به انديشه ختم نمي‌شود، لذا انديشه در فرد، توانايي عاشق شدن را دارد ولي عاشق، انديشمند نمي‌گردد. پرندة انديشه، در آسمان عشق، توانايي پرواز را ندارد، زيرا كه آسمان عشق، محل التهاب است و آرامش انديشيدن را ندارد. عشق، ‌وجود را تا به او، در آسمانش به پرواز در مي‌آورد.