بابا طاهر عریان






.

.



 

پی مرگ نکویان گل نرویی                        دگر رویی نه رنگش بی نه بویی

ز خود رو هیچ حاصل برنخیزد                      بجز بدنامی و بی‌آبرویی






.

.

 

عزیزا ما گرفتار دو دردیم                                    یکی عشق و دگر در دهر فردیم

نصیب کس مباد این غم که ما راست                  جمالت یک نظر نادیده مردیم






.

.


 

دل عاشق به پیغامی بسازد                                 خمار آلوده با جامی بسازد

مرا کیفیت چشم تو کافیست                                ریاضت کش ببادامی بسازد





.

.


 

فلک در قصد آزارم چرائی                                   گلم گر نیستی خارم چرائی

ته که باری ز دوشم بر نداری                              میان بار سربارم چرای






.

 

دلا راهت پر از خار و خسک بی.......... گــذرگــاه تـو بـــر اوج فـلـــــک بــی
  شـــب تــار و بیـــابان دور منــزل........ خوشا آنکس که بارش کمترک بی

لاله كاران دگر لاله مكاريد

باغبانان دو دست از گل بداريد

اگر عهد گلان اين بو كه ديد

بيخ گل بر كنيد و خار بكاري
 

به قبرستان گذر کردم کم وبیش
بدیدم قبر دولتـــمند و درویــش  
نه درویش بیکفن در خــاک رفته
نه دولتمند برده یک کفن بیش

   عزیزا کاسه‌ی چشمم ســرایت
میان هردو چشمم جای پایت
 از آن ترسم که غافل پا نهی تو
نشــنید خـــار مژگــانـم بپایت