[sizدلی دیرم خریدار محبت کز او گرم است بازار محبت

لباسی دوختم بر قامت دل زپود محنت و تار محبتe=medium]

پیموده ساقی در قدح بیهوشی عشاق را گویی فزون با بنده داد ان ساغر پیموده را

به صحرا بنگرم صحرا ته وینم
به دریا بنگرم دریا ته وینم

به هرجا بنگرم کوه و در دشت
نشان روی زیبا ی ته وینم

ینجا نیامدی و ندیدی که کیستم

در خشکسال عاطفه نم نم گریستم



جنگل به احترام گلی قد کشید و سوخت

من هم خدا کند که به پایت بایستم

ای دلبر ما مباش بی دل بر ما
یک دلبر به ، به که دوصد دل برما
نه دل بر ما نه دلبر اندر بر ما
یا دل بر ما فرست یا دلبر ما

مـا را به دعا کاش فراموش نسازند
رندان سحر خیز که صاحب نفسانند

تیره روزان جهان را به چراغی دریاب ......تا پس از مرگ ترا شمع مزاری باشد

عشق های جریمه

اشتباه اول من و تو یک نگاه بود

عشق ما از اولین نگاه اشتباه بود

گر چه باورت نمی شود ولی حقیقتی است

اینکه کلبه ی من از غم تو روبراه بود

می دویدم و میان کوچه جار می زدم

های های گریه بود و اشک و درد و آه بود

گاه گریه می شدیم و گاه خنده مثل شوق

این هم از تب همان نگاه گاه گاه بود

جنگ بر سر من و خدا و عشق بود سیب

سیب بی گمان در این میانه بی گناه بود

هر کجای شب که مثل سایه پرسه می زدیم

ردی از عبور سرد آفتاب و ماه بود

آفتاب من تویی و ماه من بگو چرا

با حضور آفتاب، روز من سیاه بود؟

اهل شکوه نیستم وگرنه آنهمه غروب

بر غریبی من و تو بهترین گواه بود

هرچه می دوم به انتهای خود نمی رسم

مانده ام کجا، کجای کار اشتباه بود

دیری ست که ما معتکف دیر مغانیم
رندیم و خراباتی و فارغ ز جهانیم...
چون کاسه شکستیم نه پر ماند و نه خالی
بی‌کیسه‌ی بازار چه سود و چه زیانیم...
 شیریم سر از منت ساطور کشیده
قصاب غرض را نه سگ پای دکانیم
  پروانه‌ای از شعله ما داغ ندارد
هر چند که چون شمع سراپای زبانیم  
هشیار شود هر که در این میکده مست است
اما دگرانند چنین ، ما نه چنانیم
  ما گوشه نشینان خرابات الستیم
تا بوی میی هست در این میکده مستیم
 وحشی بافقی