من مومنی معتقد، هم در زمینه ارشاد کردن و هم در زمینه عبادت هستم. کاملاً آگاهم و خاضعانه اعتراف می کنم که شاید ارشادهای من بری از اشتباهات نباشد.

لحظه ای که گمان برم راهی روشن و شفاف به سوی خدا پیدا کرده ام، آنقدر خودخواه شده ام که ممکن است دچار مشکلی بزرگ شوم.

هیچ کس به اندازه کسی که خیال می کند مستقیماً در تماس با ذات الهی است خود را دچار اندوهی بی ثمر نساخته است. (برگرفته از کتاب از دیدگاه بیل)

وقتی که کودک بودم رگه هایی از آنچه که مرا به طرف الکل می کشاند کم کم در وجودم پرورانده می شد. در شهر کوچکی در ورمونت در سایه کوه الوس بزرگ شدم.
از همان ابتدا به این کوه عظیم الجثه نگاه می کردم و با خود فکر می کردم که آیا می توانم روزی به بالای این کوه بروم. اما خیلی زود با آب نباتی که خاله ام برایم آورده بود این فکرها از ذهنم خارج شد. اینک پس از سی و پنج سال که از آن روزها می گذرد هنوز دنبال آب نبات هایی هستم که زندگی دراختیارم می گذارد و دیگر اصلا به کوه عظیم فکر نمی کنم.

درستکاری پیش از مصلحت اندیشی)
اغلب ما چنین گمان داریم که افراد با شخصیت خوب همیشه مورد قبول همگانند. در اصل شخصیت خوب همان چیزی است که فرد برای رسیدن و رضایت از خود به آن احتاج دارد. به کمک اصول اخلاقی و راست کرداری بهتر و آسان تر به آن چیزی که احتیاج داریم می رسیم. اما گاهی که لازم است بین داشتن منش خوب و زندگی راحت انتخاب انجام دهیم، اغلب ساختن شخصیت فدای تلاش ما برای یافتن آن چیزی می شود که به گمانمان شادی نام دارد.
کمتر پیش می آید که خودسازی و ساختن شخصیت فی النفسه عمل مفیدی بیاوریم. هیچ گاه عشق به خدا و همنوع، صبر و بردباری و درستکاری را اساس و پایه زندگی مان قرار نداده ایم