30- آیا هیچ وقت، به اشتباهاتم اعتراف می کنم؟ چقدر با خودم صبور هستم؟

بعضی وقتها اعتراف میکنم ولی بعضی وقتها یا شهامتشو ندارم یا پذیرش و فروتنی ام به اندازه کافی نیست، اقرار نمیکنم . تازه از اقرار دوستان بهبودی تو جلسات تعجب می کردم ، ولی الان خیلی بهتر شدم و سعی میکنم با صداقت اقرار کنم

نمیدونم بعضی شبا با خودم فکر میکنم خدا کنه همه این اتفاقات بد و مشکلات خواب بوده باشه یا بعضی اوقات میگم کاشی اصلا صبح نشه ....
ولی خوب با ابزار برنامه یاد گرفتم که همه مشکلات یه شبه حل نمیشه و باید صبور باشم و تمرین کنم و بهبودی فرایندی که با عجله به دست نمیاد

من تصور می کردم اقرار به اشتباه سبب کم شدن اقتدارویا ضعف شخصیتم می شود باورود به برنامه متوجه شدم اقراربه اشتباه نه تنها سبب کم شدن اقتدارم میشود بلکه برعکس این تصور کسی که بتواند به خطای خود اعتراف کند نشان می دهد که از یک دید وسیعی برخوردار است که قادر است تمام زوایای بیرونی و درونی خود را ببیند و حتی مورد قضاوت قرار دهد و این که دارای یک حس عدالت خواهی در درون خود می باشد و عاری از خودخواهی های انسانی است و اینها همه نشان دهنده یک شخصیت والای انسانی است و برکرامت و منزلت انسان می افزاید و مردم نیز نسبت به چنین افرادی محبت بیشتری احساس می نمایند.با شناخت بیشتر خودم و آگاهی به این قضیه سالیان سال دنبال روشی اشتباه که باعث شده نه تنها از دیگران دورشوم بلکه حتی از خودم آرام ٬ آرام توانستم رفتارم رابه تعادل درآورم وبرعکس گذشته که عجول بودم وسریعا برای هرکاری به نتیجه میرسیدم امروز انسان صبوری هستم و صبر کردن درزندگی من نقش بزرگی را بازی می کند و همیشه نتیجه کاربرایم مهم نیست بلکه درست عمل کردن اهمیت بیشتری دارد خوب عملکرد وقتی صحیح است   نتیجه هم به طبع مطلوب خواهد بود .

---