اصل اساسی گمنامی، باعث می‌شود تا معتادان بدون ترس از ممانعت‌های اجتماعی و قانونی، در جلسات شرکت کنند.گمنامی، اساس روحانی تمام سنت‌های انجمن است و به باور آنان، همیشه یادآور این است که اصول را به شخصیت‌ها ترجیح می‌دهند. علاوه بر آن گمنامی در سطح انجام خدمات در اولویت می‌باشد.

بسیاری از ما شاید این مسئله را درک نکرده باشیم که «گمنامی اساس روحانی تمام سنتهای ماست.» از اینکه این امر چطور ممکن است، متعجب شدیم. گمنامی با زندگی روحانی ما چه ارتباطی دارد؟
پاسخهای زیادی برای این پرسش وجود دارد! از طریق حفظ و حراست از گمنامی خود، پاداشهای روحانی فراتر از حد تصور کسب میکنیم. در انجام کاری نیکو برای یک فرد و نگفتن آن به دیگران حسن بزرگی وجود دارد. به همین ترتیب، مقاومت در برابر تمایل به اعلام غرورآفرین عضویت خود در NA به مردم جهان—در واقع اینکه از همه بخواهیم از خوب بودن ما تعریف کنند—موجب میشود حتی برای بهبودی خود ارزش بیشتری قائل شویم.
بهبودی هدیهای است که از نیرویی برتر از خود دریافت کردهایم. خودستایی درباره بهبودی، طوری که آن را نتیجه عمل خود بدانیم، به احساس غرور و خودبزرگبینی منجر میشود. اما حفظ گمنامی منجر به فروتنی و احساس شکرگزاری میگردد. خود بهبودی پاداش است؛ تحسین عمومی نمیتواند آن را ارزشمندتر سازد.
فقط برای امروز: خود بهبودی پاداش است؛ نباید بهبودی خود را به طور عمومی اعلام کنم. از گمنامی خود حفظ و حراست میکنم.