بخشش 27 دی

«وقتی متوجه نیاز خود به بخشیده شدن میشویم، تمایل داریم بخشش بیشتری از خود نشان دهیم. حداقل میدانیم دیگر از روی قصد زندگی را برای مردم عذابآور نمیکنیم.»

کتاب پایه

v

در دوران اعتیاد خود اغلب با دیگران به طرز بدی برخورد میکردیم، گاهی از روی عمد راههایی را مییافتیم تا زندگی آنها را عذابآور سازیم. در دوران بهبودی نیز شاید هنوز مایل به قضاوت درباره اعمال دیگران باشیم، چون به خیال خود میدانیم آنها چگونه باید رفتار کنند. اما وقتی در بهبودی خود پیشرفت میکنیم، اغلب متوجه میشویم که برای پذیرفتن خود باید اطرافیان خود را بپذیریم.

شاید وقتی عدم سلامت عقل یک فرد بروز پیدا میکند، مشاهده آن مشکل باشد. اما اگر خود را از این مسئله جدا بدانیم میتوانیم راه حلی برای آن پیدا کنیم و اگر احساس کنیم تحت تأثیر اعمال فرد دیگری قرار گرفتهایم، میتوانیم از اصل بخشش استفاده کنیم.

v

فقط برای امروز: سعی میکنم ببخشم، تا اینکه مورد بخشش قرار گیرم. سعی میکنم طوری رفتار کنم که احساس کنم سزاوار است خود را دوست داشته باشم.

اندیشه امروز بیست و هفتم دیماه ( a day at a time )
همه ما واقعا از غرور جریحه دار شده خود بهنگام در خواست کمک از برنامه و گروه رنج برده ایم . اگر چه دوستان ما در گروه حقیقتا در آن شرایط ما را درک کردند و فهمیدند که چه احساسی داریم . ما درباره نواقص اخلاقی خود بطور اعم و در مورد غرور به طور اخص چیزهای زیادی آموختیم و از خود راضی بودن و خود محوری را با سپاسگزار بودن جبران کردیم . سپاسگزاری به خاطر معجزه بهبودی و زندگی جدید و فرصتی که بتوانیم با دوستانمان اصول برنامه را تجربه کنیم . سپاسگزاری از خداوند بخاطر آنکه ما را قادر ساخت که در کمال ناتوانی بر روی ویرانیهای ناشی از اعتیاد زندگی امروز خود را بسازیم .
آیا من درک کرده ام که غرور از تهی بودن و بی اطلاعی ناشی می شود ؟ آیا گروه با وجدان بیدار و دید روشنش قادر است آنچه را که من در خود نمی بینم دیده و به من هشدار دهد ؟
آیا من آموخته ام که از پیروزیهای مقطعی خود در برنامه مغرور نشده و بجای تکبرو نخوت این کامیابیها را برای سازندگی بیشتر در زندگی جدید خود بکارگیرم ؟
خداوندا مرا یاری ده تا همیشه بخاطر داشته باشم که غرور لجام گسیخته قادر است مرا به نقطه ای برگرداند که از آن شروع کرده ام .
" پیروزی می تواند یک توقف باشد "
کپی از این مطلب فقط با ذکر نام سایت forum.banianbehboodi.ir مجاز می باشد .

27 دي
وقتي درمانده و تنها و بي‌كس، از جمع بشریت رانده شده و در درونک منزوي و تنها شدم، احساس كردم بايد كاري كنم، تا خودم را از این وضعیت نجات دهم! زانو زده و از خداوندي كه مي‌گفتند وجود دارد تقاضاي كمك كردم. گفتم: مي‌گويند هستي و شاهدي كه در اثر نادانی ويران شده‌ام، كسي را هم ندارم. همه‌ی درها هم به رويم بسته شده است. جانم را بگير و خلاصم كن. نمي‌دانستم چه مي‌خواهم، ولي وجودم پر از خواهش و نیاز به زندگی درست و اصولی بود. مي‌خواستم زنده بمانم و از وابستگي‌ها رها شوم. با این دعا ناگهان همه چيز تغيير كرد. احساس كردم كسي در كنارم است. بوي خوشي اتاق غم گرفته‌ام را پُر كرده بود. كسي در درونم به من مي‌گفت، تو تنها نيستي. امروز زانو مي‌زنم و از خدايم به خاطر اين كه مرا تنها نمي‌گذارد تشكر مي‌كنم. امروز زندگيم به واقعيت نزديك‌تر شده است و تا وقتي كه در برنامه هستم و با اصول خودیاری زندگي مي‌كنم، به عمق عشق و محبت خداوند نزديك‌تر مي‌شوم. امروز حضور خداوند را در تمام لحظات زندگيم احساس مي‌كنم!
خداوند مرا هرگز رها نكرده بود!