من به انجمن ایمان دارم

من به انجمن ایمان دارم ،همچون طلوع خورشید نه اینکه چون هر روز خورشید را می بینم بلکه به واسطه نور خورشید خیلی چیزهای دیگررا می بینم

به واسطه انجمن، نجات معتادان دیگر را می بینم

به واسطه انجمن، معجزات را می بینم که در زندگی خود و دیگران اتفاق

می افتد.

به واسطه اصول روحانی، به بیداری روحانی رسیدم و توانایی بدست آوردم که به افکار منفی و وسوسه بگویم "نه"

به واسطه نشریات، من به آگاهی، خودآگاهی و خداآگاهی رسیدم.

به واسطه جلسات، احیاء شدم.

به واسطه راهنما ،دست از خود محوری برداشتم و اجازه می دهم دیگران به من کمک کنند.

به واسطه انجمن ،تولد تازه یافتم.

به واسطه انجمن، با خدای زنده رابطه دارم.

به واسطه انجمن، می توانم روشن بینی و جهان بینی داشته باشم که حیات و مفهوم زندگی را با آن ببینم

به واسطه کار کرد قدمها، قدم ها ما را آگاه می­كند كه از خواست و اراده نيروی برترآگاه شويم و درست را از نادرست تشخيص دهيم و این­كه مسير را اشتباه نرويم. وقتی اصول را تمرين می­كنيم و ياد می­گيريم، در صورت برخورد با مشكلات دنيا آسان­تر می­توانيم آن را اررزيابی كنیم ومفيد يا زیان­بار بودن آن را تشخيص دهيم. اصول، فيلتری در فكر ما ايجاد می­كند كه تمامی ايده ­ها، تفكرها و فلسفه­ های دنيا از آن عبور می­كند و زماني كه از آن عبور كنند، به آساني می­توانيم تشخيص دهيم كه آيا اين ايده با اصول روحانی انجمن مطابقت دارد و يا اینکه باطل است. وقتي قدم ها درون ما جای می­گيرد، قدم ها پله پله برای ما کشف می­شود و تغييراتی در ما به وجود می­آورد. هر قدم، عينكی به ما می­دهد تا درک بهتری از جهان داشته باشيم و به روشن بينی و بيداری روحانی می­رسيم. معجزات و زيبايی­ها را می­بينم و این را احساس می­کنیم که اشتباهات­مان كمتر شده است. ديگر جنگ نمی­كنيم و از آدم­های عادی جلوتر افتاده ايم.

به واسطه تمرین اصول روحانی، شخصیت من تغییر و دگرگون شد و تاثیر زیادی گذاشت بر روی رابطه هایم، اخلاقیاتم...

به واسطه انجمن چشمان مابه حقایق دیگر باز می شود

خدا را شکر می کنم که معتاد شدم

 

«کلمات نمیتوانند احساس بیداری روحانی که هنگام بخشیدن چیزی هر چند کوچک به فرد دیگر به دست میآوریم، توصیف کنند.»

 

روزی دانشمندى آزمایش جالبى انجام داد.او یک آکواریوم ساخت و با قرار دادن دیوار شیشه ‌اى در وسط آکواریوم آن ‌را به دو بخش تقسیم ‌کرد .

در یک بخش،ماهى بزرگى قرار داد و در بخش دیگر ماهى کوچکى که غذاى مورد علاقه ماهى بزرگتر بود .

ماهى کوچک،تنها غذاى ماهى بزرگ بود و دانشمند به او غذاى دیگرى نمیداد .

او براى شکارماهى کوچک،بارهابه سویش حمله برد ولى هر بار بادیوار نامریی برخورد مى‌ کرد،همان دیوار شیشه‌ اى که او رااز غذاى مورد علاقه ‌اش جدا میکرد .

پس ازمدتى،ماهى بزرگ از حمله به ماهى ک

وچک دست برداشت.او باور کرده بود که رفتن به آن سوى آکواریوم و شکار ماهى کوچک،امرى محال و غیر ممکن است !
در پایان،دانشمند شیشه وسط آکواریوم را برداشت و راه ماهی بزرگ را باز گذاشت.ولى دیگر هیچگاه ماهى بزرگ به ماهى کوچک حمله نکرد و به آن‌ سوى آکواریوم نیز نرفت !
می دانید چرا؟
دیوار شیشه‌ اى دیگر وجود نداشت،اما ماهى بزرگ در ذهنش دیوارى ساخته بود که از دیوار واقعى سخت‌تر و بلند‌تر مى ‌نمود و آن دیوار،دیوار بلند باور خود بود!باوری از جنس محدودیت!باوری به وجود دیواری بلند و غیر قابل عبور ! باوری از ناتوانی خویش !

امروز رانفس کشیده ای؟

خوش بحالت..

عمیق نفس بکش...

عشق را

زندگی را 

بودن را؛
بچش، ببین،لمس کن و
با تک تک سلولهایت لبخند بزن که زندگی زیباست...

چند نفری که در جستجوی آرامش و خرسندی درون بودند, نزد یک استاد بودایی رفتند و از او پرسیدند: استاد شما همیشه یک لبخند روی لبت است و به نظر ما خیلی ارام و خوشنود به نظر میرسی, لطفا به ما بگو که راز خوشنودی شما چیست؟
استاد گفت: بسیار ساده است من 
●زمانی که دراز میکشم , دراز میکشم. 
●زمانی که راه میروم راه میروم. 
●زمانی که غذا میخورم, غذا میخورم...

این چند نفر عصبانی شدند و فکر کردند که استاد آنها را جدی نگرفته است. به او گفتند که تمام این کارها را ما هم انجام میدهیم پس چرا خوشنود نیستیم و آرامش نداریم؟استاد به آنها گفت: زیرا 
■زمانی که شما دراز میکشید به این فکر میکنید که باید بلند شوید 
■زمانی که بلند شدید به این فکر میکنید که باید کجا بروید
■زمانی که دارید میروید به این فکر میکنید که چه غذایی بخورید...فکر شما همیشه در جای دیگر است و نه در آنجایی که شما هستید."زمان حال "تقاطع گذشته و آینده است و شما در این تقاطع نیستید!!! بلکه در گذشته و یا آینده هستید و به این علت است که از این لحظه ها لذت واقعی نمیبرید شما همیشه در جای دیگر سیر میکنید

کوهنوردي که خيلي به خود ايمان داشت قصد بالا رفتن از کوهي را کرد. تقريباً نزديک قله کوه بود که مه غليظي سراسر کوه را گرفت. در اين هنگام از روي سنگي لغزيد و به پا

يين سقوط کرد. کوهنورد مرگ را جلوي چشمانش ديد و در حال سقوط از صميم قلب فرياد زد: «خدايا کجايي!»
ناگهان طناب ايمني که او را نگه مي‌داشت دور کمرش پيچيد و او را بين زمين و هوا معلق نگه داشت. مه غليظ بود و او جايي را نمي‌ديد و نمي‌توانست عکس‌العملي انجام دهد. پس دوباره فرياد زد: «خدايا نجاتم بده!»
صدايي از آسمان شنيد که مي‌گفت: «آيا تو ايمان داري که من مي‌توانم نجاتت دهم؟»
کوهنورد گفت: «بله.» 
صدا گفت: «طناب را ببر!»
کوهنورد لحظه‌اي فکر کرد و سپس طناب را محکم دو دستي چسبيد. صبح زماني که گروه نجات براي کمک به کوهنورد آمدند چيز عجيبي ديدند؛ کوهنورد را ديدند که از سرماي هوا يخ زده بود و طنابي که به دور کمرش بسته شده است را دو دستي و محکم چسبيده است ولي او با زمين فقط يک متر فاصله داشت!
در بسياري از موارد ادعا مي کنيم که ايمان داريم.ولي فقط وقتي ايمان داريم که از نتيجه مطمئن باشيم!
اين معنيش ايمان نيست.

روند ایمان آوری یک فرآیند است نباید انتظار داشت روند ایمان آوری در یک پروسه زمانی خاص برایمان اتفاق بیفتد. یکی از راه هایی که میتواند در روند ایمان آوری به ما کمک کند تظاهر به داشتن ایمان است.در نشریات مربوط به انجمن به این موضوع اشاره شده است.در کتاب راهنمای کارکرد قدم در قدم دوم به راه های ایمان آوری اشاره شده است....

ایده آل ترین قسمت پذیرش ، خویشتن پذیری میباشد....

خودت را بپذیر

خودت را در آغوش بگیر...

با خودت مهربان باش

خودت را ببخش...