آیا از روی اجبار به وسوسه ایی عمل کرده ام که بعد وانمود کنم که طبق نقشه و خواست خود (با داشتن حق انتخاب)بدان صورت رفتار نموده ام؟
آن مواقع کی بوده اند؟

وقتی ما مجبوریم کاری می شویم یعنی نیازمند ان هستیم پس اگر توانمند شویم نیاز نداریم بیشتر اوقات نیاز ما غیر واقعی است و نیاز را بزرگ جلوه دائن به اجبار و وسوسه می رسد و در نهایت وانمود کردن به اینکه طبق خواست خودم بوده و توجیه و انکار
وسوسه _ تبدلیل به نیاز _ اجبار وعمل

زمانی که یکی از نواقص شخصیتی من باعث می شود که من یک رفتار بیمارگونه داشته باشم زمانی است که وسوسه به سراغ من آمده و همیشه وسوسه روی رفتارهای نه چندان جالب اخلاقی من تاثیرگذار است و لذت و خوشی را به یاد من می آورد ولی بعد من انکارش می کنم .دلیل این انکار این است که از آن دردی که دارم می کشم و به آن رشدی که در این مدت بهش رسیده ام رها شوم.

بله مثلا خود مواد.بارها فکر میکردم حق انتخاب دارم و کنترلش دست منه اما این اون بود که منو کنترل میکرد و با اولین وسوسه سراغش میرفتم

وسوسه یک فکر ثابت و سمج است که بارها و بارها ما را به سمت کاری سوق میدهد.در مورد وسوسه ها اولش حق انتخاب داریم اما به مرور حق انتخاب کمتر و کمتر میشود و به حالت اجبار میرسد

قسمتی از بیماری من انکار است و این سوال یاداوری میکند که من برای اینکه احساس ضعف و سستی در برابر اجبار متوجه نباشم باید خودفریبی کنم

مثلا انتخاب یه مواد به جای یه مواد دیگه به هر دلیلی

یا انتخاب دیدن فیلم و.........به جای ارتباط ناسالم

رایجترین وسوسه و اجبار استفاده از سیگار هست که همه میگن خطرناکترین ماده مخدر و مرگ آورترین ولی ما بهش بها میدیم و خودمون هم پاک محسوب میکنیم

انکار ویران کننده استتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتت

حق انتخاب زمانی خوب است،که درست انتخاب کنی ،
ما وقتی وسوسه می شویم بدون کنترل و فکر کردن به دنبال وسوسه حرکت می کنیم ،می دانم کار خوبی نیست ولی اراده ای از خودم ندارم و این عجز ناتوانی مقابل بیماری است .ما حق انتخاب داریم و دیگر مجبور نیستیم به خیلی از وسوسه ها پاسخ مثبت بدهیم ،

وسوسه و اجبار یکی از بازوهی قدرتمند اعتیاد است !پذیرش کامل بیماری از بازو های قدرتمند قدم یک است .
باید سعی کنم رفتارهای و کارهای که از سر اجبار است را متوجه شویم و پذیریم

زمانیکه از روی اجبار به وسوسه ای عمل میکنم هیچ حق انتخابی ندارم ولی انکار باعث میشود در قسمت روانی بیماریم که از ارضاء های موجه و غیر واقعی استفاده کنم تا وانمود کنم حق انتخاب داشتم. انکار بین من وصداقت قرار می گیرد واقرار کردن به واقعیت را برایم سخت یا غیر ممکن می سازد...

با سلام ارمانم ومعتادم هستم.بله بارها شده به خاطر اشتباهات دروغ بگم ونقاب بزنم.به عنوان مثال قطع مصرف ميکردم ووقتي دوباره مصرف مييکردم وتحت فشار حرفهاي خانواده يا دوستان خودمو وکارمو توجيح ميکردمحالا به هر طريقي که فکر ميکردم درسته خودمو انکار ميکردم.

بیماری اعتیاد بقدری مرموز و مکار است که امکان نمیدهد، خودم را بصورت واقعی و در شکل و قالب معتاد و بیماری اعتیاد ببینم. من هر موقع در جلسه و کلاس کارکرد قدم و سنتها شرکت میکنم، خودم را بانام شاپور هستم، معتاد معرفی میکنم که این اسم در قسمت ضمیرنیمه ناخودآگاهم حک شود و بدانم که من هرگز بهبودی پیدا نخواهم کرد و این توهم را وقتی کنار میگذارم، به همانگونه که اصول به من آموخته است، احساس آرامش میکنم و من به دنبال بهبودیم هستم و حق انتخاب زمانی خوب است،که درست انتخاب کنم،من وقتی وسوسه میشوم بدون کنترل و فکر کردن به دنبال فرمایشات وسوسه حرکت میکنم، اما وقتی بیماری خودم را میپذیرم، خودم را وادار میکنم که برای این بیماری راه و روش بهبودی را مهیا کنم. میدانم وسوسه خوب نیستو اراده کافی و قدرت برای برطرف کردن وسوسه ندارم و این عجز ناتوانی من در مقابل کنترل بیماریم به تنهایی است. ما اکنون حق انتخاب دارم و خودم را  مجبور نمیکنم که به خیلی از وسوسه ها پاسخ مثبت دهیم. وسوسه فکری و اجبار به مصرف یکی از بازوهای قدرتمند بیماری اعتیاد است و من به تنهایی قادر نیستم از پس این وسوسه و قدرت بیماری اعتیاد بربیایم.