دَر روزگاری که هَــمراه اَول خـداست،هیچکس تنها نیست

روزگارتـــــان خدایی باد

.
.

 

بـﮧ مآ میـפֿפּرے 

ڪـﮧ בیـﮧ بِگیرے؟ 

نَڪُـלּ ایـלּ ڪآرآرפּ 

زشتـﮧ! 

.
.

 

راهــی جــــز سـقـــوط نــدارد… ؛

بـــرگــ پــایـیــزی…!

وقـتـی مــی دانــد درخـــت ؛

عـشـــقِ بــرگِــ تــازه ای در ســـر دارد . . .

 

 

حالا که رفته ای…
حسابی که هوا را بی من نفس کشیدی
سر دو راهی که رسیدی، به چپ برو
به جهنم ختم می شود !

 

 

 

چــــــــــایت را تلــــــــخ ننـــــــــوش،

 

کافی ســـــــــــــــت صــــــــــــدایم کنی…

 

تا تمام قــــــــــندهای دلــــــــــم را برایت آب کـــــــــــــــنم…

 

 

 

از “نبودنت” دلگیر نیستم…

از اینکه روزگاری “بودی”، دلگیرم

 

 

 

بهانه هم اگر میگیری بهانه مرا بگیر
من تمام خواستن را وجب کردم
هیچکس…
هیچکس به اندازه من عاشق تـو و بهانه هایت نیست…

 

 

 

 

 

تو مرا نادیده بگیر …

 

و من …

 

بدنم روز به روز کبود تر می شود …

 

از بس …

 

خودم را میزنم ،

 

به نفهمی …!!!

 

 

یادش بخیر عمو خسرو می گفت:
ببین…
دلخوری،باش…
عصبانی هستی ،باش…
قهری،باش…
هرچی میخوای باشی،باش…
ولی حق نداری با من حرف نزنی…
فـهمیـدی؟

خسرو شکیبایی

 

تنها يك برگ مانده بود  ...درخت گفت : منتظرت ميمانم  !!..برگ گفت : تا بهار حدا حافظ ...
  بهار شد ، ولي درخت ميان آنهمه برگ ، دوستش را فراموش كرده بود !!...