معمولا وقتی فرد رفتار مصرف مواد دارد خانواده تکلیفشان مشخص است که این فرد این مقدار پول را در فلان ساعت و فلان جا برای مصرف مواد خرج می کند، الان سربساط است و حالا موقع نئشگی او است و حالا خمار است و تقریبا به روال کار که البته صحیح نیست خو گرفته اند .

ولی وقتی فرد وارد مرحله عمل شده است و مصرف مواد را کنار گذاشت آن وقت این نگرانی سراغ خانواده می آید که نکند این فرد برگردد و دوباره مصرف کند و این نگرانی باعث حرکاتی مثل تعقیب فرد ، ممانعت از خروج او از منزل، گشتن جیب ها و اتاق او و بحث های طولانی برای عدم مصرف ، شک کردن های بی جا ، درگیری برای تست و آزمایش و تهمت و افترا به بیمار می شود.

مثلا فردی که مصرف مواد را کنار می گذارد دچار حالت بی حسی می شود که افراد خانواده آن را به مصرف مجدد ماده تعبیر می کنند و با او برخورد می کنند که همه این رفتارها اشتباه است .
خانواده در این مرحله در عین حفظ هوشیاری و پذیرش احتمال لغزش باید بیشتر خوشحالی خود را در مورد تغییر نشان بدهند تا فرد متوجه بشود این عمل او چه تاثیر مثبتی بر روی دیگر افراد می گذارد. افراد خانواده باید جوری رفتار کنند که احیاناً اگر فرد در مسیر خود لغزشی داشت مستقیماً با خود خانواده و پزشک مطرح کند نه اینکه آنرا مخفی کند و نه اینکه آنرا مخفی کند تا افزایش پیدا کند.