بارالها...

وقتی خسته از همه جا و همه کس ناامیدانه به تو پناه آوردم تو پناهم دادی...

وقتی از آدم های دور و برم دلم گرفت ...

وقتی دنیا غم هایش را بهم ارزونی کرد تو به قلبم آرامش دادی...

تو با حضورت به خنده هایم هدف دادی ،

 

پس .....پروردگار مهربانم..ای خوبترین خوبها
امروز را با یاد تو و مهربانی هایت آغاز میکنم
روزی را شروع میکنم که میدانم همه نعمت هایت را بمن ارزانی خواهی کرد
شادی ..زیبائی ..موفقیت ..مهربانی واز همه مهمتر سلامتی
دلی شاد تنی سالم روحیه ای عالی ولبخندی بر لب
در کنار عزیزانم همه به زندگی لبخند خواهیم زد ..سلامتی را برای همه از تو تمنا میکنم
به امید تو یکتای بی همتا

خدایا...

آنچه خیر است در حق ما روا و آنچه شر است از من و

دوستانم بدور کن...

                                     آمین یا رب العالمین     

پروردگارا در ذهن بیمارخود عبورازحادثه ها را حاصل

درایت ودور اندیشی خودمی دانستم،زهی خیال

باطل که اگر نبود لطف بیکرانت تو خود دانی

که چه ها میامد بر سر وجودناتوان من...
     

خداوندا مرا از خشم رها کن و بگذار آنچه خواست تو است به انجام برسد

مراقبه کردن را با سکوت کردن و به اعماق خود فرو رفتن باید انجام داد. باید به ذهنمان رجوع کنیم و ابتدا زباله ها را از آن دور بریزیم چون می دانیم په هر کس همانگونه است که فکر می کند،

پس مراقب افکار خود باشیم.بیشتر اوقات ما به افکار خود توجه نمی کنیم و می گوییم «بگذریم این فقط یک فکر است.»

اما باید بدانیم که افکار آنقدر نیرومند هستند که زندگی ما را می سازند.با همین افکار است که زندگی و آینده خود را بنا می کنیم. 
خیلی از ما انسانها خطاهای خود را در طول زندگی جمع می کنیم و از آن هیولایی می آفرینیم و نامش را سرنوشت می گذاریم.            
                                            بدانیم که تقدیر ثمره ی بخت و اقبال نیست، بلکه حاصل انتخاب است.  یک فکر اگر پیوسته در ذهن نگه داشته شود ما را به کنش وا میدارد.

کنش نیز هنگامی که تکرار شود به عادت تبدیل می گردد و این عادت های ماست که شخصیت ما را شکل می دهد و این شخصیت ماست که سرنوشتمان را تعیین می کند.       

اگر می خواهیم سرنوشت خود را تغییر دهیم باید از افکارمان آغاز کنیم.مراقبه نیز همانند تمامی تجربه های معنوی، چیزی نیست که از بیرون به ما القا شود. ولی این حقیقت دارد که  درمراحل ابتدایی رازگشایی معنوی، زندگی بیرونی تا حد زیادی زندگی درونی ما را می سازد

باید به شدت مراقب زندگی بیرونی خود باشیم.مراقبه که در سکوت انجام می شود راز آزادی حقیقی را به انسان نشان می دهد.

در سکوت کشف می کنیم که انسان آفریده ای محدود به زمان و مکان نیست.من برای رشد در زندگی درونی، یا همان زندگی معنوی، نیازمندم که دنیای سرشار از هیاهو و تنش بیرون را ترک کنم.

هر روز باید زمانی را در سکوت بگذرانیم. یافتن مکانی آرام ودور از هیاهوآسان است ولی ما هیاهوی دیگری هم داریم که آن هیاهوی درونی ماست. دوری کردن از این هیاهو بسیار دشوار است.

 

اگر ارتباط با خدا درست جستجو شود، آن زندگی 

"روحـــــــــــــــــــــانی" 

به دست خواهد آمد...

خدایا...

         کمک کن دیرتر برنجم؛زودتر ببخشم؛

         کمتر قضاوت کنم وبیشتر فرصت بدهم.

                                                

به هر طاعت که نزدیکت صواب است....به هر دعوت که پیشت مستجاب است
بدان آه پسین کز عرش پیش است....بدان نام مهین کز عرش بیش است
که رحمی بر دل پر خونم آور.................از این غرقاب غم بیرونم آور
اگر هر موی من گردد زبانی............شود هر یک تو را تسبیح خوانی
هنوز از بی زبانی خفته باشم.............ز صد شکرت یکی نا گفته باشم
خداوندیت را انجام و آغاز....................نداند اول و آخر کسی باز
به درگاه تو در امید و در بیم ..............نشاید راه بردن جز به تسلیم
فلک بر بستی و دوران گشادی...............جهان و جان و روزی هر سه دادی
اگر روزی دهی گر جان ستانی................تو دانی هر چه خواهی کن تو دانی
به توفیق توام زین گونه بر پای...............بر این توفیق توفیقی بیفزای
من رنجور بی طاقت عیارم.................مده رنجی که من طاقت ندارم
چو خواهش کرد بسیار از دل پاک...............چو آب چشم خود غلتید در خاک
جوان شد گلبن دولت دگر بار................زتلخی رست شیرین شکر بار
نیایش در دل خسرو اثر کرد................دلش را چون فلک زیر و زبر کرد
نیایش نامه شیرین
نظامی