هر روز…

آرزو دارم

فاصله نباشد میان شما و

تمام احساس های خوبتان…

شما باشید و

عشق باشد و
یک دنیا سلامتی…
و
"امضای "خــــــدا" پای تمام آرزوهایتان"

.....يكي ديگه از مسئوليتهاي من نسبت به خودم ،دوست داشتن و پذيرش خود واقعيم است.

چرا بايد سعي كنم خودم رو به مردم يك جور ديگر نشان بدهم ؟

مگر من چه مشكلي دارم؟

در حد اوليه و بدون نزديك شدن به انسانها بعضي صورت و هيبتها زيبا و بعضي زشت بنظر ميرسند(بماند كه همه ميدانند صورت و هيبت ماندني نيست)

اما چيزي كه انسان را زيبا و نوراني ميكند روح زيباست،

روح زيبا ميشود از طريق سلامتي دروني و زشت ميشود از طريق ناخوشيهاي دروني!
پذيرش خود واقعي و دوست داشتن خود يكي از راههاي سلامت درونيست.
كلا انسان جايزالخطاست يعني بخاطر انسان بودنش اشتباه مكند و كلا ضعفهايي هم دارد (البته كه مجوزي هم نيست كه عمدا اشتباه كند چون جايز است)
وقتي قبول كردي انساني و قدرت محدودي داري ديگر كمتر خود را قضاوت ميكني كمتر حكم به محكوميت و احساس گناه و شرم ميدهي كمتر سعي ميكني خود واقعيت را انكار كني و كمتر توجيه و بهانه مياوري 
و تمام اينها كمك ميكند با خودت و پيرامونت صادقانه تر روبرو شوي و بجاي زحمت ماسك زدن و نشان دادن كسي كه نيستي ،تمايلي براي انسان بهتر شدن پيدا كني و روحت شجاعت بيشتريبراي رشد پيدا ميكند
و اميد و باورت به اين كه از لجن زار هم گل نيلوفر بوجود ميايد چند برابر ميشود
اين روحيه كمك ميكند به انسانهاي ديگر هم همينطور نگاه كني و انرژي دوست داشتن را به جريان بندازي
انوقت ديگر شكل و شمايلت ديده نميشود 
ميشوي همه زيبا

بيانيه جهاني براي خود ارزش قائل شدن:

-در سراسر جهان،هيچ شخص ديگري مانند من وجود ندارد.
-اين من هستم با تمام خصوصياتي كه مرا ميسازد و با تمام استعدادهايي كه در من وجود دارد.
-من مسئول خودم هستم و خدا تمام چيزهايي را كه بايد اينجا و اكنون داشته باشم به من بخشيده است.
-من قادرم بهترين باشم.مي توانم انتخاب كنم تا دوست داشته باشم.شايسته و صلاحيت دار باشم و براي زندگي خود معنا و مفهوم پيدا كنم و به نظم جهان پي ببرم.مي توانم خود را در جهت مثبت پرورش دهم و در نهايت هماهنگي و آرامش با خود،ديگران و نيز خداي خويش در ارتباط باشم.
-من لايق پذيرفته شدن و مورد احترام و محبت ديگران قرار گرفتن هستم.
-من دوست داشتن خود را باور مي كنم و تصميم گرفته ام كه از امروز به طور واقعي زندگي كنم.

 

* سلام روزگار تان به خوشی : 

تمرین این هفته ما مسئولیت من نسبت به احساساتم چیست ؟ 

باکمی تمرین امروز متوجه شدم که مسئولیت من نسبت به احساساتم این است که اجازه دهم احساساتم را احساس کنم ولی بلافاصله به آن عمل نکنم چراکه مهم است : 

احساساتم را شناسائی کنم - 

احساساتم را تجربه کنم. 

احساساتم را به پذیرم . 
احساساتم را درک کنم و ... 
برای شناسائی احساساتم بایستی بدانم که احساس یک واقعیت زندگی من است و من توان جلوگیری آنرا ندارم ؛ البته می توانم روی آن درپوش بگذارم و بایک احساس دیگر رهایش کنم . پس برای شناسائی احساساتم بایستی آنها را جداکنم بعد به آنها نگاه کنم مثل احساس شادی ؛ نفرت ؛ ترس ؛ لذت و ...
احساساتم را تجربه کنم : 
سعی کنم از احساساتم فرار نکنم بلکه آنها را تجربه کنم و به آنها توجه کنم و آنها را اقرار کنم و چقدر خوب است بازگو کردن احساساتم توام با پیام باشد. 
احساساتم را به پذیرم: 
به پذیرم که این احساس؛ احساس من است و از آنها فرار نکنم و بیش از حد به آنها بها یا کوچک شان نکنم . 
احساساتم را درک کنم: 
چراکه بعضی مواقع یک احساس بد تبدیل می شود به یک تصمیم بد و تیشه می شود به ریشه خودم همین 

اخ از اينهمه مسئوليت!!!
(مسئوليت ما در مقابل احساساتمان)
اين روزا دارم بيشتر متوجه ميشم احساسات فراتراز خوب يا بداست و به اندازه فاصله سفيد تا سياه همانقدر كه خاكستري مختلف هست انواع احساسات وجود دارد ومثل موج روي من تاثير ميگذارد.

زياد فرقي نميكند چه احساسي سراغم ميايد واقعي يا غير واقعي عميق يا سطحي ، ميايد تاثيرش را ميگذارد و ميرود.
اما يادش ميماند البته مرتبا هم سر ميزند و تاثير قبلي را تشديد ميكند و باز ميرود تا دوباره تكرار شود.
مشكل اصلي من اين است كه يك سري از اين احساسات را دوست ندارم و ميخوام ازشون فرار كنم و يك سري رو خيلي دوست دارم و دنبالشونم!
فهميدم 
هر دو اشتباه است 
بيشتر احساساتي كه دوست داشتم همچين برام خوب هم نبودن!
خيلي از احساساتي هم كه دوست نداشتم همچين بد هم نبودن!
فرقي هم نميكنه هر دومدلش بايد به رشد من كمك كند.
اما بخاطر اينكه نميخوام مسئوليت سخته حس كردن و يا مسئولانه حس كردنشان را بپذيرم براي فرار يا دنبال كردن احساساتم از واكنشهاي افراطي و تفريطي استفاده ميكنم .
در افراط و تفريط و عدم تعادل هيچ موفقيتي وجود ندارد .
در افراط وتفريط تا دلت بخواد توجيه و بهانه است خودمحوري و خود خواهي است غرور و ترس و تنهايي هست كنترل و ناصادقي هست و انقدر هست كه زندگي خودم و دور برم را براحتي صدمه بزنم.
داستان احساس كردن احساسات سخت است و بهايي دارد و بعضي وقتها بهاي ان درد كشيدن است 
هر چقدر بيشتر درد ميكشي قويتر ميشوي در تسليم شدن قوي ميشوي در پذيرفتن صادق ميشوي در باختن فروتن ميشوي در انسان بودن اميد پيدا ميكني به واقعيت ارام ميشوي از جنگهاي دروني 
وبه مرور ياد ميگيرم انسان شدن را و مسئوليت را!
راه زيادي دارم .
بايد برم.

به خودت افتخار کن

تو صمیمی ترین دوست و مهمترین منتقد خودت هستی.
علی رغم نظرات دیگران، در پایان روز در آینه زندگی فقط بازتاب خودت را می بینی.
خودت را دربست بپذیر. وقتی به خودت افتخار کنی، در زندگی با انگیزه می شوی.
دقت کن که به خود بالیدن به معنی تکبر و فخرفروشی نیست، بلکه به این مفهوم است که برای خودت به عنوان فردی الهی، ارزش قایل هستی. البته تو فردی بی عیب و نقص نیستی ولی سزاوار احترام و پذیرش هستی.

تو نویسنده کتاب زندگی خودت هستی. پس قلم سرنوشت را در دست بگیر و قصه معنوی خودت را بنویس. خدا می داند چه تعداد افرادی هستند که دلشان می خواهد جای تو بودند. پس به خودت افتخار کن.

 مَنْ هانت عليه نفسه فلا تأمن شرّه.
كسى كه شخصيّتش بر او بى ارزش باشد (ارزش براى خودش قائل نباشد) از شرّ او در امان نباش.

يكى از مسائل مهم مسائل نظام ارزشى در اديان آسمانى در جوامع بشرى است. در عالم مادّه و در عالم معنويّت هر چيزى قيمتى دارد امورى ارزان و امورى با ارزش هستند و طبيعى است اگر چيزى را كم بها تشخيص دهد به آسانى آن را از دست خواهد داد و اگر پربها تشخيص دهد به آسانى از دست نمى دهد، به عنوان مثال يك گوهر گرانبها در دست كودك وسيله اى براى بازى است و در نظر او ارزشى ندارد و به ارزانى آن را از دست مى دهد.
جواهرهاى گرانقيمت و پربها در جهان داراى اسم است و يكى از گوهرهاى نامى دنيا توسّط شخص رهگذرى كشف شد، در حالى كه بچّه ها با آن در حال بازى بودند و در مقابل چيز بى ارزشى آن رابه دست آورد.
شخصيّت انسان هم همين است، اگر براى آن ارزش قائل باشد به آسانى نمى فروشد. قرآن در اين زمينه مى فرمايد در عالم هستى بعد از ذات پاك الهى چيزى گرانقيمت تر از انسان نيست و دليل آن اين است كه :

«خلقت الاشياء لاجلك و خلقتك لاجلى»  همه چيز براى انسان خلق شده:و 
«فسجد الملائكة كلهم اجمعون»،   بالاترين مخلوقات خدا (فرشتگان) بر انسان سجده كردند

 علاوه بر اين تمام اشياء براى انسان مسخّر شده اند. يعنى همه آنها براى انسان كار مى كنند كه نشان دهنده مقام انسان است.

بادقت بخون وهرجمله رو توذهنت تصوركن:

يه فلج قطع نخاعى از خواب كه بيدار بشه منتظره يكنفر بيدار بشه، سرش منت بذاره و ببرتش دستشويى و حمام و كاراى ديگه شو انجام بده.ميدونى آرزوش چيه؟ فقط يكبار ديگه خودش بتونه راه بره و كاراشو انجام بده...
يه نابينا از خواب كه بيدار ميشه، روشنايى رو نميبينه، خورشيد و نميبينه،صبح رو نميبينه.ميدونى آرزوش چيه؟ فقط يكبار فقط يكروز بتونه نزديكاش و عزيزاش و آسمون و و زندگى رو با چشماش ببينه...
يه بيمار سرطانى دلش ميخواد خوب بشه و بدون شيمى درمانى و مسكن هاى قوى زندگى كنه و درد نكشه...
يه كر و لال آرزوشه بشنوه بتونه با زبونش حرف بزنه...
يه بيمار تنفسى دلش ميخواد امروز رو بتونه بدون كپسول اكسيزن نفس بكشه...
يه معتاد در عذاب آرزوى بيست و چهار ساعت پاكى رو داره...
الآن مشكلت چيه دوست من؟
دستتو بذار رو زانوت و از تمام وجودت و نعمتايى كه خدا بهت داده استفاده كن و به روزى فكركن كه شايد همين نعمتا رو از دست بدى...
پس شكرگزارى كن و ازشون استفاده كن.
تو خيلى خيلى خيلى خوشبختى، غر نزن،ناشكرى نكن. آسونا روخودت حل كن سختاشم بسپار به خدا،خودش واست حل ميكنه...