وفاداری و حق گویی نه کار هرکسی باشد .....غلام آضف ثانی جلال الحق والدینم .
رموز مستی و رندی زمن بشنو نه از واعظ.....که با جام و قدح هردم ندیم  ماه و پروینم 

     من یاد خوش دوست به دنیا ندهم
                    لبخند خوشش به حور رعنا ندهم
     من نوشتم این سخن از بهر دوست
                    تا بداند این دلم در فکر اوست  
    منم عاشق مرا غم سازگار است
                    تو معشوقی تو را با غم چه کار است ؟
    من نه انم که دو صد مصرع رنگین گویم
                    من چو فرهاد یکی گویم و شیرین گویم
    مست عشقم ، مست شوقم، مست دوست
                     مست معشوقی که دنیا دست اوست
    می گفت دوش بلبل بعد از گذشتن دی
                     فصل بهار آمد ساقی بیا بده می
    من از می چشمان سیاهت مستم
                     گفتم بنویسم که به یادت هستم
     مخمور جام عشقم ساقی بده شرابی
                      پر کن قدح که بی می مجلس ندارد آبی
    ما دانه نخورده طعمه ی دام شدیم

                     ناکرده گنه دیدی چه بد نام شدیم ؟

ﺗﻮ ﻏﻠﻂ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺩﻝ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺒﺮﯼ ،
ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺁﯾﻨﻪ ﺭﺍ ﻏﺮﻕ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺑﺒﺮﯼ ،
ﻣﺮﺩﻩ ﺷﻮﺭ ﻣﻦ ِ ﻋﺎﺷﻖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻢ ،
ﮔﻮﺭ ﺑﺎﺑﺎﯼ ﺩﻟﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻏﻮﺍ ﺑﺒﺮﯼ ،
ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺩﺍﺩ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﮐﻪ ﮐﻨﯽ ﻣﺠﻨﻮﻧﻢ ؟
ﺑﻪ ﭼﻪ ﺣﻘﯽ ، مثلا ﺷﻬﺮﺕ ﻟﯿﻼ ﺑﺒﺮﯼ ؟
ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍصلا ﭼﻪ ﮐﻪ ﻣﻬﺘﺎﺑﯽ ﻭ ﻣﻮﯼ ﺗﻮ ﺑﻠﻨﺪ ؟
ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﺎ ﺷﺐ ﯾﻠﺪﺍ ﺑﺒﺮﯼ ؟
ﺑﺨﻮﺭﺩ ﺗﻮﯼ ﺳﺮﻡ ﭘﯿﮏ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﺎﺩﺕ !
ﺁﻩ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺷﺮﺍﺑﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﻻ ﺑﺒﺮﯼ !
ﮐﺒﮏ ﮐﻮﻫﯽ ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ، ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺖ ﺑﺘﻤﺮﮒ !
ﻫﯽ ﻧﺨﻮﺍﻩ ﺍﯾﻨﻬﻤﻪ ﺻﯿﺎﺩ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺒﺮﯼ ،
ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎﺭ ِ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﯿﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ !
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﭘﻠﮏ ﻧﺒﻨﺪﻡ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﯾﺎ ﺑﺒﺮﯼ !
ﻟﻌﻨﺘﯽ ، ﻋﻤﺮ ﻣﮕﺮ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺁﻭﺭﺩﻡ ؟
ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﯼ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﺒﺮﯼ ؟
ﺍﯾﻦ ﻏﺰﻝ ﻣﺎﻝ ﺗﻮ ، ﻭﺭﺩﺍﺭ ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﮔﻢ ﺷﻮ !
ﺑﻪ ﺩﺭﮎ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺒﺮﯼ ﯾﺎ ﺑﺒﺮی !!!

ز باغی که پیشینیان کاشتند//بس آیندگان میوه برداشتند
چو کشته شد از بهر ما چند چیز//ز بهر کسان ما بکاریم نیز

مرا برای روز مبادا کنار بگذار

!

 

مثل مسافرخانه ای متروکه ام

 

در جاده ای سوت و کور

 

یک روز

 

خسته از راه می رسی و

 

جز آغوش من

 

برایت پناهی نیست.



.

 

    دوستان شرح پریشانی من گوش کنید

داستان غم پنهانی من گوش کنید

 

قصه بی سر و سامانی من گوش کنید

گفت وگوی من و حیرانی من گوش کنید