ماه بالای سر آبادی است

اهل ابادی در خواب است

باغ همسایه چراغش روشن,

من چراغم خاموش.

یاد من باشد تنها هستم.

ماه بالای سر تنهایی است.

شب بود و چراغك بود.

شيطان ، تنها، تك بود.

باد آمده بود، باران زده بود: شب تر ، گل ها پرپر.

بويي نه براه.

ناگاه

آيينه رود، نقش غمي بنمود: شيطان لب آب.

خاك سايه در خواب.

زمزمه اي مي مرد.بادي مي رفت، رازي مي برد

سنگ آرایش کوهستان نیست

همچنانی که فلز زیوری نیست به اندام کلنگ

وکف دست زمین

گوهر ناپیدائی است

که رسولان همه از تابش آن خیره شدند

پی گوهر باشید.

آب را گل نکنیم 

در فرودست انگار کفتری می خورد آب 

یا که در بشه ای دور سیره ای پر می شوید 

یا در آبادی کوزه ای پر می گردد 

آب را گل نکنیم 

شاید این آب روان می رود پای سپیداری تا فروشوید اندوه دلی 

دست درویشی شاید نان خشکیده فرو برده در آب 

رزن زیبایی آمده لب رود ..

مادرم صبحی می گفت :‌ موسم دلگیری است 

من به او گفتم : زندگانی سیبی است ‚ گاز باید زد با پوست 

باز آمدم از چشمه خواب کوزه تر دردستم 

مرغانی می خوانند نیلوفر وا میشد کوزه تر بشکستم 

در بستم 

و در ایوان تماشای تو بنشستم..

آری ما غنچه یک خوابیم 

غنچه خواب ؟ ایا می شکفیم ؟

یک روزی بی جنبش برگ 

اینجا ؟

نی در دره مرگ 

تاریکی تنهایی 

نی خلوت زیبایی 

به تماشا چه کسی می اید چه کسی ما را می بوید 

...

و به بادی پرپر ...؟

...

و فرودی دیگر 

صبحی سر زد مرغی پر زد یک شاخه شکست خاموشی هست 

خوابم برد خوابی دیدم تابش آبی در خواب لرزش برگی در آب 

این سو تاریکی مرگ آن سو زیبایی برگ اینها چه آنها چیست ؟ انبوه زمان چیست ؟

این می شکفد ترس تماشا دارد آن می گذرد وحشت دریا دارد .

تهی بود نسیمی 

سیاهی بود و ستاره ای 

هستی بود و زمزمه ای 

لب بود و نیایشی

من بود و تویی

نماز و محرابی 

شب سردی است و من افسرده 
راه دوری است و پایی خسته 
تیرگی هست و چراغی مرده 
می کنم تنها از جاده عبور

و ....

وای این شب چه قدر تاریک است 
خنده ای کو که به دل انگیزم ؟
قطره ای کو که به دریا ریزم ؟
صخره ای کو که بدان آویزم ؟
مثل این است که شب نمناک است 
دیگران را هم غم هست به دل 
غم من لیک غمی غمناک است