اگر دلواپسی وسماجت نداشته باشم که امور چگونه انجام پذیرد -بهتر قادر خواهم بود بر آنچه انجام میدهم تمرکز داشته باشم.

انانكه زندگي رابستري از گلهاي سرخ ميدانند هميشه ازخارهاي او شكايت ميكنند.
غافل از اينكه هر خارپله اي است براي دراغوش كشيدن گل سرخ

به افکارت عادت نکن

از به چالش کشیده شدن باورهایت نترس

وگاهی از سمت اندیشه های دیگران بیندیش

چیزی که ما را کنار هم نگه میدارد شباهت های ما نیست بلکه درک تفاوت هایمان است

 

---

همدیگر را دوست داشته باشید،

شاید فردایی نباشد،

شاید شما فردا نباشید،

شاید او فردا نباشد،

ارزش‌های اخلاقی را به بت پرستی و شخصیت ها ترجیح بده... طرزفکر من از زمانی‌ عوض شد که دوستی‌ به من گفت, برای آنهایی که موفق هستند هورا نکش, کسانی‌ را تشویق کن که شکست خورده و ضعیف ترند, تا انگیزه و شهامت شروع دوباره را پیدا کنند , شاید اگر این حرف را نمی شیندم هرگز مفهوم رشد و کمک به دیگران را یاد نمی گرفتم , من هم مانند اکثر مردم وقتی‌ کسی‌ کار بزرگ و خوبی‌ انجام میداد برایش کف میزدم , و یا اگر داری شهرت, مقام, منصب و ارزشهای ظاهری بود, او را مورد تائید و یا تعریف و تمجید قرار میدادم , اما دانستم که باید برای آنانی‌ که دیده نمیشوند, کمتر دارند و بد تر زندگی‌ می‌کنند, بیشتر کف بزنم و هورا بکشم, تا با ایجاد اعتماد به نفس, احساس تعلق و صمیمیت, بر ضعف ها, ترس و مشکلات شان چیره شوند , بدون استثنا همه ما انسان ها برای رشد و کمال و ادامه زندگی به احساس ارزش و احترام نیازمندیم , به همین خاطر باید برای کسانی‌ هورا بکشیم و کف بزنیم که بیشتر محتاج تشویق و احساس ارزش و عذت نفس اند, و نه آنانی‌ که بالا ترین مدارج تحصیلی‌, اجتمایی و مادی را طی‌ کرده اند , نباید فراموش کنیم که یکی‌ از مخرب‌ترین الگوهایی رفتاری بیمارگونه, مقایسه خودمان با دیگران, دیگران با ما و یا دیگران با دیگران است , این ارزش گذاری و مقایسه‌ها اغلب بر اساس ظواهر و ارزشهای مادی و دنیوی بوده و هیچ گونه عمق و منطق درسی ندارد , زیرا هر انسانی‌ منحصر به فرد و دارائ استعداد ذاتی و قابلیت‌های کاملا شخصی و مخصوص به خود میباشد , این که از پروانه بخواهیم کبوتر باشد و از کبوتر انتظار عقاب بودن را داشته باشیم, بیشتر بیانگر غفلت و بی‌ خبری ماست , در حقیقت هم پروانه, هم کبوتر و هم عقاب هر کدام ارزش, زیبایی و مقام خود را دارند , و در اصل و ذات خود, هیچ امتیازی در میان شان نیست...!

امروز انسان به خود بیش از دیگران دروغ میگوید...
دانستن نیک و بد, یا درست و غلط آسان است, اما مهارت انجام آن بسیار دشوار است ,
سالها طول کشید تا متوجه شدم, دانش و اطلاعات در باره این که چه چیزی خوب است و چه چیزی بد است کار ساده یست, از آن ساده تر نیز گفتن آن به دیگران است .
اما این که انسان خود را ملزم به انجام اعمال نیک و دوری از رفتار ناپسند بداند, موضوعی دیگر و مسئله ای کاملاً متفاوت است ,
به همین خاطر تعداد بی شماری از انسانها به خوبی‌ اصول, قوانین, ارزش‌ها و ضوابط را می‌دانند, اما خود را مضبوط به ضابطه نمی‌دانند ,
برای مثال هیچ کس نمیگوید که دروغ امری پسندیده است, اما تقریباً همه ما روزانه با خودمان و دیگران ناصادقیم ,
زیرا تفاوت بسیاری وجود دارد, بین آنچه که مئ‌گوئیم و آنچه که هستیم ,
اکثر ما اغلب آنچه که دوست داریم باشیم را با آنچه که واقعاً هستیم تشخیص نمیدهیم ,
و در روابط انسانی‌ چهره‌ای که در ذهن و افکار خود دوست داریم باشیم را به نمایش میگذاریم ,
به عقیده من ما فقط باید تلاش کنیم که از دیروز صادق و راستگو تر باشیم, و نه‌ آنکه دروغ بد است و چون بد است پس من دروغ نمیگویم ,
این استدلال و منطق که بیشتر بر مبنای دانش و اطلاعات استوار است و نه بینش ومهارت, در مورد اخلاقیات هیچ گونه ضمانت اجرایی ندارد, و هرگز مبنای محکم و درستی‌ برای عمل به ارزشهای انسانی‌ نمی‌باشد ,
در واقع آنچه از شواهد و تجربیات نمایان است, ضعف و کمبود ما در مهارت است ,
باید‌ها و نباید‌ها, درست و غلط, و یا نیک و بد, تنها به صرف دانستن ضمانت اجرایی پیدا نمیکند ,
بلکه برای عمل و انجام این اصول و ضوابط, فرد باید از کودکی تکنیک و مهارت‌های لازم را بیاموزد ,
امروزه اکثر مردم در باره آنچه که خود شان نیک یا بد می‌دانند, هیچگونه استدلال و منطقی‌ قانع کننده حتا برای خود ندارند ,
دلیل و استدلالی که آنها‌را مضبوط به این ضوابط نموده و با عشق به آنچه که میگویند عمل کنند
موضوعی که من در هزاران خط قادر به شرح و بیان آن نیستم, شاعر گرانقدر در یک جمله گفته است ,
دو صد گفته چون نیم کردار نیست...!

روحت بیشتر از جسم گرسنه است...
انسان فقط به جسم انسان نیست, انسان به روح انسان است ,
همانطور که جسم به غذا محتاج است, روح نیز گرسنه احساس سرور, صلح درون محبت و عشق است ,
جسم را می‌توان با غذا و امورات روزمره سیر نمود ,
اما غذای روح پرهیز و دوری از حرص و طمع, غرور, خودبینی, حسادت, خشم, ترس, اضطراب, نفرت, ناامیدی, غم و اندوه است ,
باید شاد و شادی آفرین بود ,
بر خلاف جسم که دأمان در وسوسه گرفتن و خواستن است, روح بیشتر بخشنده است و تنها با تقسیم آنچه که دارد میگرد و دریافت میکند ,
و اگر آنچه را که دارد تقسیم نکند از دست میدهد ,
عشق و محبت, بخشندگی, فداکاری, از خود گذشتن و ایثار, از صفات روح است و باعث کمال و شادی روح میگردد ,
آنان که انسان را صرفا موجودی جسمانی می‌دانند, از اعماق درون رنج می کشند ,
زیرا نیمی از هستی‌ و وجود خود را نادیده گرفته و حقیقت خود را انکار نموده اند ,
در واقع بسیاری از حقایق, اسرار و عوالم انسانی‌ از چشم سر مستور و پنهان است, و نمی‌توان آنها‌را لمس نمود ,
چرا که از عالم معقولات است و نه‌ محسوسات, و تنها می‌توان آنها‌ را احساس و تجربه نمود...!