امام على عليه‏ السلام :


عَوِّد لِسانَكَ لينَ الكَلامِ وَ بَذلَ السَّلامِ، يَكثُر مُحِبّوكَ وَ يَقِلَّ مُبغِضوكَ؛


زبان خود را به نرمگويى و سلام كردن عادت ده، تا دوستانت زياد و دشمنانت كم شوند.


تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص435 ح9946

 امام جواد علیه السلام :

 
اِیاکَ وَ مصاحِبَةَ الشِّریرِ ، فَاِنَّهُ کالسَّیفِ المَسلولِ یُحسِنُ مَنظَرَه وَ یَقبَحُ اَثَره؛

از همراهی و رفاقت با آدم شرور بپرهیز ،زیرا که او مانند شمشیر برهنه است که ظاهرش نیکو و اثرش زشت است.

 عوالم العلوم و المعارف (مستدرك حضرت زهرا تا امام جواد عليهم
السلام) ج‏ 23 (امام جواد) ، ص 288

  رسول اكرم صلى الله عليه و آله :


ألمَرءُ عَلَی دین خَلیلِهِ فَلیَنظُر أحَدُکُم مَن یُخالِلُ.


آدمی بر آیین دوست خود است پس بنگرید با که دوستی می کنید.


امالی (طوسی) ص518 - بحارالانوار(ط-بیروت) ج71 ص192

 امام صادق علیه السلام:

لا تُشـاوِر اَحمَق وَ لا تَستَعِنَّ بَکَذّابٍ وَ لا تَثق بِمَوَدَهِ مُلُوک؛

 
با احمق مشورت نکن و از دروغگو یارى مجو و به دوستى زمامداران اعتماد مکن.


تحف العقول ص316

 

 امام محمد باقر علیه السلام:

اِعرِف المَودَّهَ فِی قَلبِ اَخیکَ بِما لَه فِی قَلبِکَ؛


دوستی قلبی برادرت را از اندازه دوستی قلبی خودت نسبت به او بفهم.


تحف العقول ، ص 295

 امام علی علیه السلام:


لا یکونُ الصَّدیقُ صَدیقاً حَتى یَحفَظُ اَخاهُ فى ثَلاثٍ:فى نکبَتِه وَ غَیبَتِه وَ وَفاتِه؛


دوست اگر در سه مورد دوستش را حمایت نکند دوست نیس


نهج البلاغه(صبحی صالح) ص494

 

 امام صادق علیه السلام:

لا تُشـاوِر اَحمَق وَ لا تَستَعِنَّ بَکَذّابٍ وَ لا تَثق بِمَوَدَهِ مُلُوک؛
 
با احمق مشورت نکن و از دروغگو یارى مجو و به دوستى زمامداران اعتماد مکن.


تحف العقول ص316

 

 

امام رضا علیه السلام:

صدیقُ کلُّ امرئٍ عَقلُهُ و عَدُوُّهُ جَهلُهُ؛


دوست هرکسی عقل اوست و دشمن هر کس نادانی اوست.


کافی (ط-الاسلامیه)ج1 ، ص11

  پیامبر اکر م (صلی الله علیه وآله ):


اِختَبِرُوا النّاسَ بِأخدانِهِم فَإنَّما يُخادِنُ الرَّجُلُ مَن يُعجِبُهُ نَحوُهُ؛


مردم را به دوستانشان بيازماييد؛ زيرا آدمى با كسى كه از رفتارش خوشش بيايد، دوستى مى ‏كند.


مجموعه ورام ج 2، ص 249

 
 رسول اكرم صلى الله عليه و آله :


اَلجَليسُ الصّالِحُ خَيرٌ مِنَ الوَحدَةِ، و َالوَحدَةُ خَيرٌ مِن جَليسِ السّوءِ؛


هم نشين خوب، از تنهايى بهتر است و تنهايى از هم نشين بد بهتر است.


امالى(طوسى) ص535