2014-08-14، 07:51
یکی از بزرگ ترین عیبهای من احساس ناسپاسی کردن من بود حتی اگر زندگیم بر وفق مراد بود همیشه شاکی بودم که مثلا چرا این مدرسه ی منه؟ چرا این پدر و مار منه؟ چون ناسپاس بودم .اما چشم بینا این امکان رو به من میده که نعمتهای خدا را ببینم پس در گذشته زندگی ام را به بطالت گذراندم و از نواقصم استفاده میکردم و در کنار خانواده و دوستان بودن را از دست دادم.اما الان میفهمم که هر کاری انجام دادم از روی ناآگاهی بود و امروز سعی در ساختن زندگیم را دارم.و دیگر خود را مقایسه نکنم و ازش داشته های خود را بدانم و از قدرت برترم سپاسگزار باشم.